Uit Winterlaken, de nieuwe bundel van Mischa Andriessen.
In die dagen
Bij de lijn van mijn barst brak het ei
Verder open stapte er een jongen uit
Zette naar hij toen zeker zei uit dank
Mij een van beide helften op het hoofd
Bezwoer me blijf het altijd dragen altijd
Als ik weg ben word je anders niet geloofd
Ik hoorde de deur opengaan rende hem na
Wat zit je nou weer bang te zijn lachte hij
Ik ben terug zo gauw ik haar heb opgehaald
De deur waaide dicht ik bleef daar staan
Luisterde naar de stappen op het tuinpad
Die van me vandaan liepen toen terugkwamen
Ik opende de deur en zag dat jij het was
Zag dat jij precies zo’n eierschaal op had
We bespraken de dag zonder een woord
Over wat hij had gezegd – hij is even weg
Ja beaamde ik hij moest nog iemand halen
We dekten de tafel als niet eerder voor drie
Mischa Andriessen (1970)
uit: Winterlaken (2019)
———————————–
- Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
martijnbenders zegt
Eindelijk een gedicht over het fameuze ‘Calimero-complex’ waar veel dichters last van hebben. Een interessante ontwikkeling in het oeuvre van Andriessen, gingen zijn vorige bundels vaak over spannende avonturen in de padvinderij, nu lijkt hij nog verder terug de tijd in te gaan, om kalig te gaan waar geen mens eerder durfde gaan.