Een oudt liedeken
(Ende den eersten reghel singhet altoos tweewerf)
Dat ruyterken in der schueren lach:
Die schuer was cout, den ruyter was nat.
‘Och lieve heer waert, decket mi!
Die schuer is cout, seer vrieset mi.’
Die waert sprac zijnder dienstmaecht toe:
‘Gaet, decket den ruyter met haverstroe.’
Dat meysken en dorstet laten niet,
Si dede dat haer haer meester hiet.
Si nam den ruyter in haren arm,
Al was hi cout, si maecte hem warm.
Doen die ruyter zijn willeken had gedaen,
Sprac hi: ‘Scoon meisken, ghi moecht wel gaen.’
‘Waer soude ic rijden, waer soude ic gaen?
Ic ben met uwen kinde bevaen!’
‘Sidy met mijnen kinde bevaen,
So sult ghi rijden ende ick sal gaen.’
Hi settese voor hem op zijn paert,
Hi voerdese tzijnder moeder waert.
‘Och lieve moeder, hier is mijn wijf:
Ick hebse liever dan alle u lijf.’
Die moeder sette haer eenen stoel,
Die dochter worp daer een cussen toe.
Die moeder leyde een ey int vier,
Die dochter twee, dat waren drie.
Anoniem
uit: Antwerps liedboek (1544)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Laat een reactie achter