Wraak
De avond is een riet waar ik mij vast aan klamp.
Een vlieg bekruipt mij met zijn gonzen om de lamp.
De stoelen staan niet meer te wachten op bezoek.
De kamer trekt zich terug in één verlegen hoek.
De regen is een psalm die Moeder vroeger zong,
Wanneer de zwarte man uit ’t raam mijn bed in sprong.
De wind trekt nacht nabij met vlagen kracht, waardoor
Ik stappen om het huis, die er niet zijn, niet hoor.
In mijn gebalde vuist houd ik met vaste kramp
De zwaarte van de tijd onder de schemerlamp.
Ik was alleen mijzelf in wat ik las of schreef.
Mijn leven kost geen tijd, de tijd kost wat ik leef.
Het gonzen van die vlieg is zonde van de tijd.
De regen en de wind hebben mij afgeleid.
Vanmorgen heeft die vlieg geen ogenblik gedacht
Dat hij op dit papier zou slapen gaan vannacht.
Ik roep de wind hierheen, ik roep de regen en
Ik wreek mij op hun lied met deze ballpointpen.
Als ik mij erger aan wat nutloos tijd beslaat
Vang ik dat in een beeld, waarin het zinvol staat.
Biedt zich het beeld niet aan, dan schuif ik het opzij
Naar één of ander vers, waarin het rijmt op mij.
Okke Jager (1928-1992)
uit: Worden als een kind (1954)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Mijn moeder , geboren op 19 april 1927 hield veel van de gedichten en de preken van Okke Jager. Zijn gedichten bundels kocht zij steevast. Ook al was het inkomen dat mijn vader verdiende nauwelijks genoeg om van rond te komen. Okke kwam af en toe preken in de gereformeerde kerk in het dorp. Hiet onze kerk, wij waren hervormd van een tamelijk strenge fundamentalistische soort. Mijn vader was als diaken of ouderling actief in de kerk. Ter kerke gaan bij de gereformeerde kerk was ongepast, zeker voor de vrouw van een diaken of ouderling. Als Okke preekte ging mijn moeder naar de dienst, soms zels twee keer achtereen. Ze genoot vooral van Okkes taal, die ook in zijn preken poetisch was. Dat mijn vader aangesproken werd op “het overspelige” gedrag van mijn moeder vond ze erg, maar geen reden om niet meer te gaan. Iemand die zo mooi kan preken moet dat talent van God zelf gekregen hebben, zei ze, en dan kan het niet slecht zijn om bij hem ter kerke te gaan. Voorwaar een ijzersterk argument lijkt mij. En een les die ik later in mijn eigen leven heb kunnen gebruiken op momenten waarin ik moest kiezen tussen correctheid, meegaandheid en eigen overtuiging.
Dank je wel Einbert, voor het delen van je geleerde les.
Wat mooi en wat bijzonder dat hierdoor onze ouders weer tot leven komen in hun beleven van het geloof en van de poëzie…mijn vader was altijd ontroerd door de gedichten van Okke Jager en de titel ‘Worden als een kind’ vond hij zo leerzaam!