Het was een lange uitsmijtende dag donderdag aan het Binnenhof, de Dienst Verslaggeving en Redactie registreerde de sluiting van de 99ste vergadering van het lopende parlementaire jaar om precies 01.19 uur. Toen was het inmiddels dus de 9e juli 2021. De stenografen noteren op de minuut wanneer de beraadslagingen gesloten worden, het begintijdstip ronden zij af op een kwartier. Kan dat verschil in behandeling van begin en eind in relatie gebracht worden met de CAO van deze ambtelijke medewerkers en hun collega’s?

Om kwart voor 10 op de ochtend van de dag ervoor had Martin Bosma deze historische bijeenkomst geopend: “Ik open de vergadering van donderdag 8 julij 2021. Het is een dag vol weemoed en historie, want het Binnenhof was al vanaf de veertiende eeuw — we gaan lang terug, meneer Nijboer — het bestuurlijke centrum van eerst Holland en later Nederland, toen de Staten-Generaal hier neerstreken. Daar komt vandaag in ieder geval tijdelijk een einde aan. Tenminste, dat hopen we dan maar. Vanavond trekken wij de deur achter ons dicht en dan komt er een einde aan een hele lange periode vol met geschiedenis. We verhuizen dan naar de Bezuidenhoutseweg voor vijfenhalf jaar, zegt men. We zijn hier dus weer in 2027.”

Onder leiding van Bosma verliepen de debatten super zei zijn collega Ockje Tellegen later – voor de geschiedenis leggen we even vast dat de voorzitter daarbij gebruik maakte van een vorm van omkoping. Toen Bente Becker (VVD) haar bijdrage afrondde, kreeg ze de complimenten van Bosma: “Omdat u zich beperkt heeft in het aantal moties, mag u een gratis gevulde koek afhalen in het ledenrestaurant.”

Mevrouw Becker (VVD):
Dan ga ik het gerucht verspreiden dat het zo werkt vandaag.

De voorzitter:
Op kosten van mevrouw Bergkamp. U noemt gewoon haar naam.

Dat was vast de eerste maal dat er in het Nederlandse parlement gesproken werd over het om niet beschikbaar stellen van een gevulde koek. Maar wat is daar in het verleden over het voor niks ter beschikking stellen vaak gesproken! Opwinding veroorzaakten drugs, reiskosten of gratis parkeergelegenheid op dure grond waar vooral Willem Drees jr. (DS ‘70) zich aan kon storen. Of neem Hendrik Koekoek (Boerenpartij) die principieel geen thee meer kocht in een Binnenhof-restaurant wegens de schandalige prijs! Volgens de Handelingen van 24 juni 1976: “Toen ik hoorde dat wij bij ons restaurantje, achter, voor een kop thee f 2,75 moesten betalen, heb ik gezegd: Dan heb ik het niet meer nodig. Sindsdien heb ik voor mijzelf – wél voor be-zoekers – daar nooit meer een kop thee genomen. Dat vond ik een prijs die dermate een afzetbeweging was, dat ik er niet meer aan wilde. In die tijd kostte een doosje met 20 theezakjes bij wijze van spreken f 1,06, terwijl het water helemaal gratis was. Dan is er dus geen nadere berekening nodig om te zeggen dat deze mensen hier – en dat berust allemaal onder het Presidium – meedoen aan ergerlijke, grote afzetterij.” Een afzetbeweging onder leiding van het Presidium, zei Koekoek. Militairen konden lang geleden in vredestijd – blijkens een bijdrage van Gortzak senior (CPN/GroenLinks) in 1951 – gratis een kop koffie krijgen op de Afsluitdijk en wie weet is er onder de parlementariërs ook wel een keer opwinding geweest over rokertjes (een woord waar minstens sigaretten mee bedoeld werden, al was het door de variant volksrokertjes).

Terug naar de gevulde koek voor rekening van Vera Bergkamp. Wat zei de dienstdoende voorzitter volgens het verslag? Bente Becker mocht een gratis gevulde koek afhalen in het ledenrestaurant. Het roept de vraag op, op welke plek in de woordgroep dat woordje gratis geplaatst moet worden. Kunnen we onder variërende omstandigheden recht doen gelden op gratis een mobiele telefoon of een gratis mobiele telefoon of op een gratis geslacht varken dan wel gratis een geslacht varken?

Typisch iets voor een zomermijmering is de kwestie of in zulke gevallen het varken gratis is of dat het zonder nadere kosten geslacht is. Gratis een gevulde koek wil er bij mij overigens beter in dan een gratis gevulde koek, maar dat kan een kwestie van smaak zijn.

Dit stuk verscheen gisteren op het eigen weblog van Siemon Reker.