Wanneer de stroom u roepen mocht,
Doe niet als ik, die om wat vage plichten
Dat roepen te vergeten zocht
En streed om voor die lokstem niet te zwichten.
Want, wie de golven te volgen vroegen,
Diens hart past nooit meer in de oude voegen.

Wanneer de stroom u roepen mocht,
Herneem die vreemde vrijheid dan.
’t Verleden, dat u nog raken kan,
Wordt wel vergeten op die tocht.
Er is bij water en winden
Allicht wat meer te vinden
Dan een huis en kortstondige vrinden.
Het verlies van die wij minden
Komt toch eens, ongezocht.

Clara Eggink (1906-1991)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.