Omdat in Nederland het zelfstandig kunnen lezen van de Bijbel beschouwd werd als een hoogst noodzakelijke vaardigheid, werd het zelf lezen de norm. Voorlezen was iets voor kleine kinderen. Voordragen gebeurde slechts bij hoge uitzondering in het theater of tussen de schuifdeuren. Voor de receptie van moderne literatuur is dit bevorderlijk, want die gaat bewust of onbewust uit van een ‘lezer’. Maar voor de receptie van middeleeuwse teksten is dit bezwaarlijk, omdat middeleeuwse teksten in de regel geen leesteksten waren, maar primair bedoeld waren om vóórgelezen dan wel voorgedragen te worden. Het verschil is dat in een voordrachtssituatie mimiek en (expliciete) gebaren het gesproken woord kracht bijzetten. Middeleeuwse teksten moet men zichzelf voorlezen om ze beter te begrijpen. De oren zijn veel kritischer, waar het om het begrip van een tekst gaat,  dan de ogen.

Hoewel het moderne luisterboek een opmars doormaakt, is het moeilijk om luisterboeken van middeleeuwse teksten te maken. Denk alleen maar aan uitspraak en dialect. Wat dat betreft is het veel gemakkelijker om luisterboeken te maken van moderne vertalingen van middeleeuwse teksten, vooral als die als vóórleestekst vertaald zijn zoals mijn Ferguut , of De Ridder met het Witte Schild. Om u een indruk te geven van een geanimeerde voorlees-/voordrachtsessie van een moderne vertaling van een Middelnederlandse tekst, zie hier een opname van een optreden van René Broens, Reynaert-dissident, waarmee hij onlangs een verjaardagsfeest opluisterde.

N.B. Niet op de foto klikken, dat is maar een foto. U moet klikken op: geanimeerde voorlees-/voordrachtsessie