De taalcolumnist Allan Metcalf van The Chronicle of Higher Education had vorige week een briljant idee: hij schreef een wedstrijd uit voor nieuwe taalregels. De voorwaarden waren: dat de regel er betrouwbaar en gedegen uit moest zien, en dat hij gloednieuw moest zijn.
De winnaar was een zekere Ran die met een ingenieuze, inderdaad heel plausibel klinkende regel kwam die because verbood in combinatie met zinnen in de toekomende tijd, omdat je dingen die (nog) niet waar zijn logischerwijs geen reden kunnen vormen. Het is dus, vertaald naar het Nederlands, onjuist om te zeggen Ik ga naar Florida omdat mijn vriend gaat trouwen; dat huwelijk is immers (nog) geen feit. In plaats daarvan moet je zeggen Ik ga naar Florida vanwege het huwelijk van mijn vriend. (De regel klinkt zo plausibel dat taalblogger Geoffrey Pullum meteen waarschuwde dat mensen hem misschien voortaan echt gaan gebruiken.)
Dat smaakt naar meer!
Vooral verbindingswoorden als omdat lenen zich natuurlijk voor dit soort regels, omdat ze logica suggereren. De regel van Ran is er een voorbeeld van; in de Nederlandse literatuur bestaat het voorbeeld van de schrijver J.J. Peereboom, die geloofde dat het woord maar alleen twee elementen mocht verbinden die elkaars tegengestelde waren. Je mocht dus niet zeggen klein maar dapper omdat je best klein én dapper kunt zijn; je mocht alleen zeggen klein maar groot.
In het verlengde van de regel van Ran zou je bijvoorbeeld het volgende advies kunnen bedenken:
Aangezien mag alleen gebruikt worden wanneer de spreker rechtstreekse ervaring heeft met hetgeen als argument wordt aangevoerd. De zin Aangezien het in het Amazonegebied vaak regent, ga ik daar liever niet heen moet dan ook worden afgekeurd: de spreker weet dit duidelijk niet uit eigen ervaring. Beter is het om te zeggen Aangezien men mij heeft verteld dat het… enz. Volgens heel strenge taalgebruikers mag aangezien zelfs alleen worden gebruikt wanneer de ervaring visueel is; zij zouden dus ook de tweede zin afkeuren, maar de meeste bronnen staan het inmiddels wel toe dat men aangezien gebruikt voor dingen die men heeft gehoord.
Maar het is niet moeilijk om ook over andere aspecten van de taal keiharde en gloednieuwe regels te formuleren. Onze Taal heeft er een aantal jaar geleden wat voorbeelden van gegeven (‘r is een vrouwelijke letter’). Hier komt er, fris van de lever, nog een:
Aangezien eerlijk gezegd commentaar geeft op hetgeen de spreker zegt, dient het aan het einde van de zin te staan. Ik heb daar eerlijk gezegd geen zin in wordt door de meeste naslagwerken afgekeurd omdat het berust op een denkfout: het zegt immers dat alleen het (non-)zinsdeel ‘Ik heb daar’ eerlijk gezegd is. Bedoeld wordt duidelijk: Ik heb daar geen zin in, eerlijk gezegd. (Om eerlijk te zijn dient daarentegen juist aan het begin van de zin te staan: Om eerlijk te zijn heb ik daar geen zin in, niet Ik heb daar om eerlijk te zijn geen zin in.)
De werkgelegenheid van taalwetenschappers zou er natuurlijk enorm op vooruitgaan als we mensen ervan weten te overtuigen dat wij niet langer bezig zijn om steeds maar alles goed te keuren, maar dat we ons er juist voor ijveren om steeds meer af te keuren!
Ik zit aan het gebruik van de woordjes voor en tegen te denken.
Waar is dat drankje goed voor? Hoofdpijn.
Nee! Het is juist goed TEGEN hoofdpijn.
Waar gebruik je die pillen voor? Voor mijn maag-klachten. Nee, ertegen natuurlijk!
Dus ik ben tegen het gebruik van voor en voor het gebruik van tegen, in het geval van remedies bij lichamelijke (of andere) klachten.
Nou, het is nog vroeg maar dit was even het enige voorbeeld dat in me opkwam.
Mmm, nu ik mijn zoon een brood uit de diepvries zie halen bedenk ik me opeens: waarom is het ontdooien? Dat is niet logisch, het zou toch eigenlijk ontvriezen moeten zijn.
Als water door temperaturen onder nul hard wordt dan bevriest het. Daarna gaat het dooien, dat wil zeggen: de temperatuur komt weer boven nul en het ijs smelt.
Ontdooien zou eigenlijk betekenen dat de dooi weer weg gaat, met andere woorden dat het opnieuw bevriest.
En ontvriezen dat het vriezen/bevroren zijn beëindigd wordt.
Want ont- betekent: wegnemen, beëindigen, zoals in ontharen, onthoofden, ontmannen.
Dus "je mag spinazie niet ontdooien" zou voortaan moeten betekenen: je mag spinazie niet invriezen, daarna opwarmen en vervolgens weer opnieuw laten bevriezen.
Ik zou het woord "niet" in een vraag verbieden, omdat het er alleen maar onduidelijk van wordt. "Moet jij niet naar school?" Of je hier nu ja of nee op antwoordt: beide geeft geen duidelijkheid.
De taalprof doet hier natuurlijk niet aan mee.
Zie voor een toelichting op dit standpunt het nieuwe weblog van de Taalprof (nu ook in de rechterkolom van Neder-L opgenomen):
http://taalprof.blogspot.nl/2012/10/een-vergeten-taalregel.html
Feiten en alleen feiten
In wetenschappelijke teksten omschrijft de auteur zijn of haar bevindingen graag als feiten. In allerlei vormen duiken de feiten op: ‘feitelijk’, ‘in feite’, ‘gezien het feit’, ‘ondanks het feit’, enz.
Mijn taalregel luidt: gebruik het woord ‘feit’ en afgeleiden daarvan uitsluitend in mededelingen die controleerbare, verifieerbare, telbare en reproduceerbare feiten betreffen, en verwar feiten niet met meningen, omstandigheden, tendentieuze uitspraken enz.
Voorbeeld: In een Nederlands vakblad stellen auteurs die een Engelstalig artikel elders publiceerden dat de Nederlandse media hun bevindingen feitelijk onjuist in het nieuws gebracht hebben:
‘Kort na elektronische publicatie van het artikel in het tijdschrift Injury, verscheen in een elektronische nieuwsbrief voor een beperkt publiek een bericht met de titel Traumahelikopter heeft geen meerwaarde. Dit bericht bevatte een korte samenvatting van het originele artikel. Daarnaast werd aangegeven dat de oorzaak van de ontbrekende meerwaarde lag in het feit dat de helikopter teveel tijd zou verliezen bij het opstijgen. De ambulance zou weliswaar langer onderweg zijn, maar dankzij een snellere start eerder arriveren. …’
In de zin ‘Daarnaast werd aangegeven dat de oorzaak van de ontbrekende meerwaarde lag in het feit dat de helikopter teveel tijd zou verliezen bij het opstijgen’ presenteren de schrijvers de mening dat een helikopter te veel tijd zou verliezen bij het opstijgen als ‘een feit’.
Dit is niet alleen omslachtig geformuleerd, maar ook misleidend (zij verwarren hier feiten en meningen). Een herschrijving van deze zin kan luiden:
‘Daarnaast gaf de auteur aan dat het ontbreken van meerwaarde toe te schrijven was aan de tijd die de helikopter volgens hem zou verliezen bij het opstijgen.’
De conclusie van deze discussie?
‘De feitelijke onjuistheden die op de website MedicalFacts werden gepubliceerd staan in schril contrast met wat de naam van de website zou suggereren.’
Op MedicalFacts lezen we in een ander artikel:
Kristof Theys: ‘We zijn ongerust over het feit dat patiënten vaker besmet zullen worden met een sterke variant van het resistente virus.’
Een angst of verwachting gepresenteerd als feit?
Tegen de samenstelling ‘ondanks het feit dat’ waarschuwt Jan Renkema in zijn Schrijfwijzer, maar niet met het argument dat het alleen om feiten mag gaan, maar meer omdat hij het -terecht – eleganter vindt om te schrijven ‘hoewel’. Een voorbeeld:
‘Ondanks het feit dat de absolute aantallen laag zijn, stellen de auteurs dat het voorschrijven van een diureticum de oudere patiënt blootstelt aan een […] verhoogd breukrisico.’
(Herschrijving: ‘Hoewel de absolute aantallen laag zijn, …’)
Combinaties van het volgens Renkema oneconomische gebruik van ‘ondanks het feit dat’ en het verwijzen naar meningen zijn niet moeilijk te vinden. Opnieuw een medisch voorbeeld:
‘Ondanks het feit dat patiëntcontrolestudies in het algemeen als hypothesegenererend worden beschouwd, zijn deze hypothesen wel van waardevol klinisch belang.’
Hier is de impliciete redenering: patiënt-controlestudies zijn ‘slechts’ hypothesegenererend (vergeleken met bijvoorbeeld gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek), maar de hypothesen die ze opleveren, zijn klinisch wel waardevol of van belang. Een neutralere herschrijving:
‘Men beschouwt patiënt-controleonderzoeken in het algemeen slechts als hypothesegenererend, maar dergelijke hypothesen zijn klinisch wel van belang.’
"In het NAjaar (ACHTER in het jaar), gaat de klok een uur ACHTERuit."
bron: http://www.ezelsbrug.nl/tijd/wintertijd/wintertijd-in-het-najaar-gaat-de-klok-achteruit/
Dit is natuurlijk veel te moeilijk, het andere woord voor lente moet daarom worden – "achterjaar".
Dan krijg je gewoon:
"In het achterjaar, gaat de klok een uur achteruit."
Dat hoef je niet eens te onthouden, zo logisch is het.
Maar er zijn nog meer belangrijke redenen om het derde seizoen achterjaar te noemen.
Er zijn nog meer voor/achter- en voor/na-paren in het Nederlands. Achter- wordt dan meestal gebruikt voor het achterste/laatste gedeelte van wat het tweede gedeelte van de samenstelling betekent ("achtertuin" is een onderdeel van de tuin, "achterhoofd" is een onderdeel van het hoofd, "achterlichaam" is een onderdeel van het lichaam). Na- wordt wordt echter gebruikt voor wat erna komt ("mamiddag" komt na de middag, "nasmaak" na de smaak zelf, "navertellen" kan pas na het vertellen).
Aangezien de lente een onderdeel van het jaar is, moet het dus achterjaar heten.
Eens, maar dan moet ook de rest van de Nederlandse woordenschat worden opgeschoond. Omdat je tijdens het 'natafelen' nog aan tafel zit, kan dit bijvoorbeeld beter 'achtertafelen' worden genoemd.
Foei! Miquel Ekkelenkamp Bulnes in de NRC van gisteren: "Wetenschap kent geen feiten, maar metingen en observaties (feiten zijn eigenlijk slechts afspraken die we met elkaar maken over wat we ‘waar’ vinden)."
Het woord 'feit' kunt u daarom beter overal schrappen wanneer u zuiver Nederlands wil schrijven in wetenschappelijk proza. In plaats van 'in feite' dient u te zeggen 'in observatie' en in plaats van 'feitelijk' dient u te zeggen 'metingelijk'.
Een niet-bestaande regel die ik vrijwel elk jaar van mijn studenten te horen krijg, is dat "hun" alleen een bezittelijk en nooit een persoonlijk voornaamwoord zou zijn.
Oh, maar vind je natafelen een onderdeel van het tafelen of of iets wat na het tafelen komt? Volgens de Grote Van Dale is het tweede het geval:
tafelen
aan tafel zitten om te eten, vooral met de bijgedachte dat dit enige tijd in beslag neemt
natafelen
aan tafel blijven nadat het eten reeds is afgelopen
Lente? Met het najaar of derde seizoen wordt natuurlijk de herfst bedoeld. Het voorjaar is de lente. Blijkbaar betekende jaar dan vroeger de zomer, of misschien eerder de warme tijd, het groeiseizoen. Wellicht vanaf 21 maart, dat was vroeger letterlijk nieuwJAAR en het eind van de winter.
Zoals we nu zeggen: zij is zestien lentes jong. Grappig is trouwens dat in Slavische talen als het Tsjechisch 'jaro' lente betekent.
De taalprof vindt dat men zich aan de vergeten regel dient te houden om in de toekomstige tijd 'zullen' te gebruiken in zinnen als 'het regent morgen', dat moet dus zijn 'het zal morgen regen' zoals in de ons omringende talen.
Maar het woord 'morgen' duidt al aan dat het een toekomstige of voorgenomen handeling is, en afgezien daarvan zeggen veel mensen: het gaat morgen regenen, het gaat vanavond sneeuwen etc.
Dit is beter dan het zal morgen regenen, want dat klinkt in het Nederlands niet goed. Het zal morgen gaan regenen kan dan weer wel, maar het woordje gaan moet er wel bij.
In andere talen, zoals het Indonesisch, bestaan helemaal geen verleden tijdsvormen van werkwoorden, daar zeg je: ik werk vroeger op een school, ik koop gisteren vis op de markt, ik kom morgen bij jou langs, ik studeer volgend jaar af. Die laatste twee voorbeelden dus zoals in het Nederlands, zou het misschien invloed van het Maleis kunnen zijn dan? De Nederlanders hebben er tenslotte een paar honderd jaar gezeten en ook allerlei andere dingen geleend.
Eigenlijk is een aparte werkwoordsvorm om een tijd aan te duiden ook helemaal niet nodig. Dus als nieuwe taalregel stel ik voor: schaf de verleden tijd ook maar af, en gebruik gewoon woordjes als gisteren, vorig jaar, ooit.
Ik woon vroeger in Brabant, volg daar ooit nog mijn opleiding, maar toen verhuizen we naar Amsterdam. Daar geef ik nu les. Als ik met pensioen ben koop ik een huis op het platteland en spendeer daar de rest van mijn leven.
Vraggen waarin een aantal keuzes wordt voorgelegd met daartussen het woord "of", moeten zo geformuleerd worden dat "ja" geen correct antwoord meer is. Anders geeft het antwoord geen enkele informatie en dat is slechte communicatie.
Deze zin is dus onjuist: "Wil je koffie of thee?"
Dit is de correctie versie: "Wat wil je: koffie of thee?"
Overigens is de vraag "Als je geen koffie wilt, wil je dan thee?" ook onjuist, maar dat is iets voor een andere regel.
En vragen is natuurlijk vragen 😉
Dat is een misverstand. Je kunt op die vraag 'nee' antwoorden, met als betekenis: 'Ik moet (hoef) niet naar school.' Ter verduidelijking kun je zeggen: 'Nee, inderdaad'. De bewering dat 'nee' hier zou betekenen dat je wél naar school moet, is even flauw als op de vraag 'Weet je hoe laat het is' antwoorden met 'ja' en verder niks.
Je kunt op de eerste vraag ook met 'jawel' antwoorden, met als betekenis: 'Ik moet wel naar school'.
Het antwoord 'ja' heeft in dit geval geen betekenis, net zo min als het antwoord 'blauw' of 'mevrouw Van Laar'. Die antwoorden kun je dus in het algemeen beter niet geven.
Dat is helaas nog steeds niet helemaal juist! Wanneer iemand vraagt 'Wil je koffie of thee?' geeft dat de ander de ruimte om te zeggen 'nee'. Die ruimte wordt hem of haar onthouden met jouw herformulering. Correct is: "Wat wil je: koffie, thee, iets anders, of niets?"
Ja, herfst, sorry, my bad.
Mijn taalregel gaat niet zozeer over taal zelf, als wel over het beschermen van de correcte spelling van met name werkwoordsvormen in de openbare ruimte. De regel luidt:
Indien uit het geschrevene naar de mening van de lezer blijkt dat de schrijver wat betreft getoonde vaardigheden op het gebied van logica en argumenteren en op basis van getoonde deskundigheid aangaande het onderwerp beschikt over een dusdanige intelligentie, dat verondersteld mag worden dat ook het correct kunnen vervoegen van werkwoorden tot zijn/haar intellectuele bagage behoort, dan is de lezer voortaan verplicht de schrijver daarop te attenderen en de spelfouten in het geschrevene te corrigeren.
Reactie op Martin Kabos,feiten en alleen feiten.
Ik citeer: Combinaties van het volgens Renkema oneconomische gebruik van ‘ondanks het feit dat’ en het verwijzen naar meningen zijn niet moeilijk te vinden.
Waarom: niet moeilijk? Waarom niet: gemakkelijk?
Ik zou deze regel veranderen door tussen 'het onderwerp' en 'beschikt' het woord NIET in te voegen.
Of de laatste passage 'en de spelfouten in het geschrevene te corrigeren' te verwijderen.
Maar in 'ontdooien' betekent het voorvoegsel: beginnen met/te. Vergelijk: ontbranden, ontploffen, ontbijten.
Als je de regel verandert door NIET in te voegen kun je als lezer aan de gang blijven. De regel is niet educatief bedoeld, daar is het onderwijs voor, maar doet een beroep op schrijvers om even zorgvuldig met hun spelling om te gaan als met de inhoud van hun konterfeitsels.
Kunnen we niet afspreken dat alleen de zon zont? En ik stel meteen voor dat we de weertaal een lentekuur geven. Net zoals we zeggen 'het regent', 'het sneeuwt', 'het bliksemt', het onweert' kunnen we misschien ook zeggen:
– Het zont hier (matig, flink …).
– Het maant hier (nu, …).
– Het wolkt hier (een beetje, zwaar …).
– Het sterrenhemelt hier (en dus wolkt het niet zo veel).
– De lucht blauwt open.
– Enzoverder.
Is het niet waarschijnlijk dat we ooit zo spraken? Maar dat het gebruik door de poëtische dubbelzinnigheid (zie je de maan echt, of is het gewoon nacht?) is verwaterd? Ik vind zo'n taalactivering van natuurverschijnselen alvast een verrijking. Wie nog?
Ik zag gisteren bij het verlaten van de sportschool de mededeling:
'Onze nieuwe rooster is begonnen. Vraag naar onze rooster' o.i.d.
Ik stond op het punt om terug te lopen, maar toen dacht ik, nee laat maar. Het is al zo mooi gedrukt in kleur en geplastificeerd, en ik weet al wie dit waarschijnlijk heeft geschreven en ik vind het sneu voor hem als hij er door zijn baas op wordt aangesproken.
Dit ging dan wel niet over de correcte spelling in het openbaar maar toch.
Maar in de bieb heb ik er wel een keer iets van gezegd, daar mag je wel correct taalgebruik verwachten, bovendien zetten ze zichzelf daar ook mee voor schut, vond ik.
In reclameboodschappen moet het woord "DAAROM" worden verboden.
De reden voor de consument om een bepaald product te kopen is namelijk nooit om de winst van de producent te vergroten en dat is natuurlijk wel de reden van de reclamemaker om zijn product aan te prijzen. Dus nooit meer: "U wilt goede zorg, DAAROM moet u op ons aanbod ingaan"
Dit is wel erg wollige taal, er is geen touw aan vast te knopen.
Je zou een ambtenaar kunnen zijn.
Hahhhahhahha, het moest een taalregel zijn, dus ik heb heel erg mijn best gedaan op een echte taalregel. Ik ben musicus.
In dat geval verdient het aanbeveling om alle opties weg te laten en gewoon te vragen 'Wat wil je?'
"Want dat klinkt in het Nederlands niet goed": ja zo kan ik het ook! Dat is het probleem nou net, anders was de hele taalregel nergens voor nodig!
ja, dat daarom kunnen ze in veel gevallen beter in toch of desondanks veranderen ;-
Maar het is grammaticaal volkomen correct om op de vraag "Wat wil je: koffie of thee?" te antwoorden "Geen van beiden". Het gaat er vooral om de optie om grappig "ja" te antwoorden op een of/of-vraag te vermijden.
"Wat wil je?" lijkt me een gevaarlijke vraag, zeker bij vrouwen 😉
Ik wil graag de regel instellen, dat iets niet zowel niet als wel kan zijn. "Dat ging dan wel niet over correcte spelling…"
afgewezen!
Als we dan toch bezig zijn wil ik voorstellen om ook het gebiedende woord NU in reclames te verbieden. Ik bepaal zelf wel wanneer of als ik iets nodig heb.
Overigens zou ook verboden moeten worden dat 'wanneer' wordt gebruikt als 'als' wordt bedoeld.
Ja beste Rkicma, hoe kwam je er toch bij om meerdere keren het najaar voor de lente te verslijten? Niet dat ik je die fout/vergissing verwijt ofzo, maar ik vind het interessant om te begrijpen hoe dat werkt.
Voor mij is het namelijk een soort automatische logica: het VOORjaar komt voor de zomer, het NAjaar na de zomer. Dus ik zie de zomer blijkbaar als het hoofdseizoen, de rest wordt daar aan afgemeten.
Maar je zou ook kunnen redeneren dat het begint op 1 januari met nieuwjaar, en dan komt de lente daarNA en is dus het najaar, en het VOORjaar komt voor de jaarwisseling, in de herfst dus. Misschien dat jouw taalgevoel dit zo zag en je daardoor het najaar met de lente verwarde?
Mijn nieuwe taalregel gaat over een constructie waar zeer veel Nederlandstaligen onzeker over zijn en de mist mee in gaan.
“Zij was een van de eersten die haar / hun vinger opstak / opstaken.” Wat is correct, en waarom?
Het moet enkelvoud zijn: “Zij was een van de eersten die haar vinger opstak”, omdat er maar eentje de eerste kan zijn.
“Zij was een van de weinigen die haar / hun mening eerlijk wilde / wilden uitspreken.” Wat is correct, en waarom?
Het moet enkelvoud zijn: “Zij was een van de weinigen die haar mening wilde uitspreken”, omdat er zo weinig anderen waren dat we het over hen helemaal niet willen hebben. Bovendien kunnen en willen die anderen natuurlijk niet haar mening uitspreken.
“Stefan Zweig is een van de weinige schrijvers die ruim zestig jaar na zijn dood nog altijd voor heftige bijval en niet minder heftige kritiek weet te zorgen” (Arnon Grunberg in De Volkskrant van 31 december 2010). Het moet enkelvoud zijn en de zin is dus correct, omdat Grunberg het over andere schrijvers dan Zweig helemaal niet wil hebben. Want ten eerste zijn het er maar weinig, en ten tweede is hij bang dat hij er niet bij zal horen.
Erik Kwakernaak
Erik Kwakernaak, waarom reageer je anoniem?!
Nee, even serieus:
is dit inderdaad iets waar veel mensen moeite mee hebben?
Zij was een van de weinigen die hun mening wilden uitspreken, kan natuurlijk wel maar dan betekent het iets anders, dat er niet zoveel mensen waren die hun mening wilden geven waarvan zij dan deel uitmaakte.
In het Engels bestaat er zoiets als 'enkelvoudige hun', daar is deze 'fout' dus al regel geworden:
http://en.wikipedia.org/wiki/Singular_they
Singular they:
When I tell someone a joke they laugh.
When I greet a friend I hug them.
When someone does not get a haircut, their hair grows long.
If my mobile phone runs out of power, a friend that I am with lets me borrow theirs.
Each child feeds themself.
Wat willen vrouwen dan? Thee, meestal.
Wat bedoelt u, Prof? Het is nu eenmaal zo dat 'het zal morgen regenen' in het Nederlands niet goed klinkt. Dat zegt niemand. Wat is hier het probleem eigenlijk waar uw hele taalregel een oplossing voor vermag te bieden?
musicus of musica?
Als het goed zou klinken zou iedereen het al zo zeggen. De regel is juist nodig om taalgebruikers iets te laten zeggen wat ze niet uit zichzelf zouden doen.
En dan ook 'als' verboden wanneer 'wanneer' wordt bedoeld 😉
Als je je ogen dichtdoet hoor je geen verschil.
Wanneer wordt 'als' gebruikt als 'wanneer' dan? Of bedoel je als 'als' wordt gebruikt als 'wanneer'? Als je het mij vraagt nooit.
Bv in:
als je klaar bent, kom je dan naar huis?
dat zeg je veel eerder dan
wanneer je klaar bent, kom je dan naar huis
terwijl met dit als toch wanneer wordt bedoeld.
Want 'wanneer' betekent 'op het tijdstip dat…' en als
'in het geval dat…'
U deed toch 'natuurlijk niet mee' aan dit regeltjesgedoe?!
En een taalregel om mensen iets te laten zeggen dat niet goed klinkt… eh
Ha, mooi gezegd! Is dat trouwens echt altijd zo?
Maar goed, waarom is het musicus maar wel bv politica,
en lerares, en schrijfster?
http://drs.punt.nl/?gr=762352&page;=3
Omdat je dan je ogen open moet houden en het verschil ziet.
Het ij van Kolumbus! 😉
Mmm… als je een tekst leest van een schrijfster maar je weet dat niet (bv bij Nikki French) is het dan een schrijver ?
Dat weet ik niet, want ik heb nooit iets van dit echtpaar gelezen.
"Als je klaar bent, kom je dan naar huis?" lijkt me een typische vraag van een vrouw aan haar man, of man aan zijn vrouw. Ze kunnen geen seconde zonder elkaar. Ik zou dit 'als' dan ook een 'hunkerend als' willen noemen, of een 'verlangend als'.