“Een,” siste Rie Veld tegen Sophia. “Twee. Drie! Rennen!” Terwijl Wouter en Gerard nog langzaam toeliepen op de sidderende huisarts Roef Dingelam, die zich probeerde te verbergen achter zijn dokterstas, terwijl Wouter en Gerard almaar dichterbij kwamen met hun blauwige vingers, hun vingers die vermoedelijk iedereen die ze aanraakten in een manager kon doen veranderen, terwijl Wouter en Gerard zachtjes maar gemeen lachten, sprongen Rie en Sophia op en renden zo snel als ze konden naar de deur – de vrijheid tegemoet.

Wouter en Gerard hoorden niets, want terwijl Rie en Sophia de deur opentrokken, klonk er een luid genies.
Het was Joop, de deskundige op het gebied van middelnederlandse voegwoorden. Snel holden Rie en Sophia, de gang door, het gebouwtje uit waarop de heidag plaatsvond, en over het grasveld naar het hek van het resort waar de department die dagen verbleef. 

Pas toen ze in de duinen aangekomen waren – de heidagen vonden plaats in een plaats nabij het strand, de hei was in geen velden of wegen te bekennen – durfden ze adem te halen.

“Wat is er gebeurd, Rie?” vroeg Sophia, de boomlange promovenda, die de opdracht had een proefschrift te schrijven over de geschiedenis van het Koningslied. 

“Het ziet er niet goed uit,” zei de hoofddocent Geschiedenis van de neerlandistiek tot 1800 nadenkend. “Ik heb erover gelezen op het internet. Het is een extreem besmettelijk virus dat door onverlaten gecreëerd is. Wie erdoor aangeraakt wordt, denkt dat de wereld met alle geweld beheersbaar moet zijn, en dat zulks bereikt kan worden via (a) spreadsheets, (b) prezis en (c) sociale media.”

“Maar wat doen we eraan!” riep Sophia, enigszins in paniek. “Gaan ze nu al onze collega’s ook in managers veranderen? Valt dat niet terug te draaien? We moeten toch wat doen! Zodadelijk gaat die arme Joop ook nog rapporten schrijven om van minuut tot minuut te verantwoorden wat hij de afgelopen weken heeft gedaan.”

“Vrees niet,” zei een stem achter haar.  “Ik heb een plan.”