Het ijzingwekkende misdaadfeuilleton De verleden tijd van lijken
Door Marc van Oostendorp
‘Wat moeten we nu,’ zei Rie Veld na afloop van de vergadering waarin de op een geheimzinnige wijze tot manager geworden Wouter Pieterse en Gerard hadden uitgelegd dat zij de enigen waren die volgens hun eigen criteria ‘excellent’ onderzoek deden, en dat daardoor volgens een systeem van outputfinanciering een aanzienlijk deel van de gelden naar hen zou vloeien.
‘Misschien moeten wij ook meer gaan twitteren?’ opperde haar gesprekspartner Femke, de postdoc. Hoewel de formule waarmee bepaald was wie er precies excellent mocht heten, geheim was gehouden, was wel duidelijk dat gebruik van sociale media een belangrijke factor was in de rekensom. “Met name Wouter scoort heel hoog,” had Gerard gezegd. “Hij staat momenteel 47e in de universitaire ranking.”
“Maar we moeten daar toch niet aan meedoen!” zei Rie ontsteld. “Dat gaat toch ten koste van de kwaliteit!”
“Nou, nou,” zei Femke, “daar zijn we toch zelf bij? Denk jij dat je ooit gaat ophouden met zinnig onderzoek te doen, alleen maar om manieren te vinden om omhoog te schieten in de rankings?” Gelukkig was Femke heel handig met computers, en had ze binnen enkele minuten een nieuwe Twitter-account opgezet: @echte_neerlandistiek.
Maar wat moest er nu getwitterd worden? “Het bericht mag hooguit 140 tekens hebben”, zei Femke peinzend, “en het moet leiden tot minstens 10 volgers. Binnen een paar maanden zouden we toch wel aan de 1000 volgers moeten komen. Dan komen we binnen in de top-50 van de universitaire schaal en krijgen wij misschien ook outputfinanciering.”
“140 tekens!” Rie tuitte haar lippen. “Ik heb nog nooit een interessante gedachte gehad in 140 tekens.”
“Het hoeft ook niet interessant te zijn,” zei Femke. “Het moet volgers trekken. Ik vind het ook niet leuk, maar er zit niets anders op.”
Rie schrok zich dood toen ze de laatste zin hoorde. Het was precies hetzelfde als wat Wouter en Gerard ook de hele tijd zeiden sinds ze in managers waren veranderd. Ze keek de postdoc aan, en zag dat haar ogen inderdaad vreugdeloos en koud stonden.
Wordt vervolgd
Laat een reactie achter