Ik heb een nieuw werkwoord ontdekt:  filmpen. Dat zit zo. Gisteren stond er op Spitsnieuws een berichtje met de kop ‘Prostituee’ filmpt slapende Bieber. Die kop werd al snel ook getwitterd door oplettende lezertjes (hier).

Aan die kop is natuurlijk het gebruik van aanhalingstekens interessant. Ik zou die normaliter gebruiken voor titels waar ik enige afstand van wil nemen (‘Hoogleraar’ loopt tegen de lamp; ‘Automonteur’ maakt grote brokken) en de titel suggereert dan ook dat hier een dame aan het werk is geweest die net deed alsof ze een prostituee was, terwijl de journalist van Spitsnieuws waagt te betwijfelen of dat wel helemaal klopt. Die vrouw deed maar net alsof ze een hoer was, terwijl ze ondertussen iets heel anders in haar schild voerde!

Maar daar was het de twitteraar niet om te doen. Het ging hem om de vorm filmpt. “Van het werkwoord filmpen“, verduidelijkte hij nog.

Dat mensen fimpt schrijven, kun je je nog voorstellen. Over het omgekeerde (dat iemand gedumt schrijft in plaats van gedumpt), heb ik vorig jaar al een keer geschreven. Het punt is dat je wanneer je een m zegt (lippen op elkaar, zoemen door je neus) en daarna een t (luchtstroom even tegenhouden, en kleine explosie) maken, heel makkelijk een kleine p hoort (lippen op elkaar, kleine explosie). Het is heel moeilijk om te bepalen of die p daar nu echt hoort of niet, of dat het alleen maar een kleine overgang is.

Vandaar gedumt. En vandaar ook filmpt.

Maar nu komt het. Die twitteraar zei waarschijnlijk alleen voor de grap dat het van filmpen komt. In dat woord is er helemaal geen overgang van een m naar een t, en heeft die p dan ook geen reden van bestaan. Filmpen klinkt veel vreemder dan filmpt.

En toch vind je filmpen ook wel degelijk op het internet: ‘Ik had even een vraagje, kan je filmpen met de Olympus E420?’, vraagt Maysa bijvoorbeeld op Facebook. En op Marokko.nl zoekt een bruid ‘iemand die voor mij op mn bruiloft kan filmpen‘ terwijl ze verder in haar bericht wel het woord gefilmd gebruikt. Deze twee berichten komen uit Nederland, maar blijkens deze blogpost doet men ook in Vlaanderen aan filmpen.

De voor de hand liggende verklaring is dat hier spraken is van ‘analogie’: omdat je filmpt zegt (en niet te vergeten filmpje), zeg en schrijf je ook filmpen. Aan die analogie-verklaringen zit vaak iets bizars: het impliceert dat mensen zelf ineens zo’n onbepaalde wijs maken en die dan maar modelleren op de woorden filmpt en filmpje die ze wel kennen. Maar wat zijn dat dan voor volwassenen, die het woord filmen nog nooit hebben gehoord en het dus zelf moeten maken? En als iedereen altijd het Engels de schuld van geeft, hoe zit het dan in dit geval? Kennen deze mensen het woord film niet?

 Dat zou ik nou weleens tot op de bodem uitgezocht willen zien.