Neem nu de verscherping van de b tot p aan het eind van het woord — de reden waarom we in het Nederlands ik he[p] zeggen en hij ha[t] en in het Duits ich ha[p] en das Ra[t]. (Ik schreef er eerder deze week al over.) Het Frans en het Italiaans doen dit niet; behalve dat er, naar verluidt, een aantal dorpjes zijn in Wallonië, in het oosten van Frankrijk én in het noorden van Italië, waar ze het wel doen. Terwijl er omgekeerd wel is beweerd dat sommige Vlaamse dorpen ten zuiden van Brussel en sommige Duitstalige dorpen ten zuiden van de Alpen het niet zo nauw zouden nemen met die verscherping.
Het ligt voor de hand te denken dat dit iets te maken heeft met de onderlinge beïnvloeding van de talen in gebieden waar mensen al heel lang tweetalig zijn. Tegelijkertijd is het moeilijk om je voor te stellen hoe dat dan precies zou werken, zo’n onderlinge beïnvloeding van talen. Vonden Walen het ineens een goed idee om ook hun b’s als p’s uit te spreken en besloten ze dat in hun eigen taal ook doen? Raakten Duitstaligen in Italië plotseling ontmoedigd toen ze hun buren keurig de d hoorden zeggen, en beseften ze dat ze dat ook best konden doen? Hoe werden mensen zich überhaupt van zo’n systematische afwijking bewust? En waarom lieten ze het dan bij verscherping en pasten ze niet meteen hun hele taal aan?
Dialectologen zijn van nature geneigd om zich op kleine gebieden te richten. Dit onderzoek vereist ineens een grootsere aanpak. Samenwerking met collega’s in Italië, Frankrijk, Duitsland en Zwitserland! Tientallen jonge onderzoekers op pad om te zien hoe de talen zich over en weer hebben aangepast!
Dwars door ons continent slingert al duizenden jaren een belangrijke grens en mensen passen zich aan beide kanten van die grens al die tijd aan elkaar aan en stoten elkaar af. Hoe werkt dat? Bij de crema catalana besloten wij dat we de persoon die inmiddels al uren buiten het restaurant met zijn miljoenen euro stond te treuzelen niet meer nodig hadden. We zouden dit ook zonder hem gaan uitzoeken!