De ontwikkelingen gaan razendsnel aan de cafétoog van de maatschappij die Twitter heet. Het ene moment tuimelen de tweets nog over mekaar die de vraag behandelen wie er allemaal Geert is, en het volgende moment duikt er ineens een nieuw berichtje op waar dán iedereen zich weer op stort:
Hoitjes! De komende 4 weken geven we jullie via Instagram een kijkje achter de schermen bij Pauw!… http://t.co/SVsZEUL6jQ
— Pauw (@pauwnl) 4 mei 2015
Je kunt heel veel commentaren op het woord hoitjes vinden. Ze zijn bijna allemaal afkeurend.
Hallootjes
Pauw lijkt me weer een andere doelgroep dan 3FM, dus ik neem aan dat we langzaam een doorbraak kunnen verwachten van het woord. Hallootjes kennen we al langer, dat hoorde ik in ieder geval een jaar of 8 geleden af en toe iemand zeggen, en die iemand was tot overmaat van ramp mijn vriendin. (Het is uit.) Want ik deel die afkeer van hallootjes en hoitjes wel.
Doei
Maar waarom? Waarom zou een mens een groet niet mogen verkleinen en in het meervoud mogen zetten? Het is moeilijk om daar de vinger op te leggen. Er is kennelijk een neiging om groeten eindeloos in vorm te variëren: doeg en doei zijn daar ook al lang voorbeelden van. En bijna al die woorden wekken dan weer irritatie op, bij sommige mensen en ook bij mij.
Er zijn kortom, twee groepen mensen: zij die menen dat de gebruikelijke groeten niet volstaan en af en toe van een hip likje verf moeten worden voorzien, en zij die menen dat men met zijn tengels van dit soort rituelen af moet blijven, dat alles mag veranderen maar niet hoe we elkaar een goede dag toewensen.
Sociologie
Het is heel makkelijk om in dit soort gevallen in een soort sociologische termen over ‘de anderen’ te spreken. Ik zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat Pauw en Van der Lende origineel proberen te doen, maar dat dan op een volslagen achterhaalde manier: bij de tweede keer is hoitjes al niet origineel meer. En dat ik daarom, met mijn verfijnde taalgevoel, hoitjes minacht. (Als er dadelijk commentaren onder deze blogpost komen te staan, zijn die van mensen die dit geloven, wacht maar af.)
Maar iedere analyse van dit soort taalverschillen waaruit jezelf als de superieure partij naar voren komt moet je wantrouwen. Ik neem aan dat Van der Lende zelf ook niet denkt dat hoitjes origineel is, wanneer het zelfs zijn bijnaam geworden is; maar het is wel iets waarmee je je onderscheidt.
Een groet is een mondeling visitekaartje, waarmee je laat zien wie je bent. Sommige mensen maken iets grappigs en origineels van zo’n kaartje, voor anderen kan het niet klassiek genoeg zijn. Er valt niet te zeggen wie er objectief gezien beter is, al kun je de mensen aan de andere kant van de taallijn wel grondig minachten, bijvoorbeeld via Twitter.
Emma Vanden Wyngaerd zegt
Hejkes, hallokes, salukes, mercikes… Het Vlaams is vol van zulke versiersels :). En voor zover ik weet zijn er geen mensen die hier minachting voor koesteren…
Marc van Oostendorp zegt
Ja, dat is interessant. Maar zodra het echt gemeengoed is, hoef je je er dus ook niet meer aan te storen. De vraag is nu wel: waarom een meervoudsdimimutief? (Op Twitter wees iemand op Duits hallöchen, enz.)
Olivier van Renswoude zegt
Als we dit maar zachtjes en stilletjes beschouwen waait het hopelijk over.
Even alle gekheid op een stokje: hoewel ik ‘kek’ taalgebruik over het algemeen niet trek, doet dit me niet zo veel. Misschien omdat het voor de verandering eens niet ontlening van een Engelse uitdrukking is.
Hoe dan ook een boeiende waarneming.