Uit Alfred Schaffers Postuum. Een Lofzang, een van de nieuwe deeltjes uit de onlangs hernomen Slibreeks.

 

dat ik klem zit.

als een mens achter glas.
een bibberend, warm gehouden
dierenleven.

of de loop van een geladen pistool.
in mijn mond houd:
die koele smaak, van metaal.

geen liefde, geen huid, wilde geuren of hars.

alleen dat wetteloze geheugen
waarmee ik elke dag
in de diepte spring.

tik ik de buitenaardse bodem aan
schiet ik direct weer
omhoog, waterbellen blazend.

steeds sneller, steeds lichter.
de wonderbaarlijkste ommekeer.

tot ik het daglicht al zie klotsen.

en nog voor ik opgelucht kan ademhalen
iets begint te zeggen.

 

Alfred Schaffer (1973)
uit: Postuum. Een lofzang (2016)

• Alfred Schaffer:  wikipedia • dbnl • kb • bb • wat gedichten
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Aanmelden.