Door Marc van Oostendorp
Waarom laat je in het Nederlands zo makkelijk een /t/ weg? En waarom zeg je er juist weer zo makkelijk een op plaatsen waar jehem niet verwacht? Daarover gaat mijn zondagochtendminicollege!
- Door naar de hoofd inhoud
- Skip to secondary menu
- Spring naar de eerste sidebar
- Spring naar de voettekst
Neerlandistiek
Online tijdschrift voor taal- en letterkundig onderzoek
Footer
Ik zie de causale relatie niet tussen het gemak waarmee een (mede)klinker te maken is en de betekenis die de betreffende (mede)klinker bijdraagt. Evenmin snap ik waarom we eenvoudig iets zouden toevoegen omdat het toch geen betekenis heeft? Bovendien, hoe ‘ingewikkeld’ zijn de meeste andere klanken? Wordt dat gemeten op basis van taalverwerving?
Een eigen observatie tot slot; in het Engels, zowel Brits als Amerikaans, is de t ook een medeklinker die enorm vaak weggelaten wordt. Voor mijn gevoel zelfs nog veel vaker dan in het Nederlands, al kan die indruk simpelweg voortkomen uit een grotere mate van oplettendheid. Ik heb soms het idee dat de t dan als een soort van brug functioneert tussen twee syllaben, en dat men dan een sprongetje maakt in plaats van de brug neemt.