Door Bas Jongenelen
Zelf zeg ik nooit ‘collegaatje’ als het over een collega gaat. Als het niet over een collega gaat, zeg ik het trouwens ook niet. Er zijn mensen die het wel zeggen. 9,6% van de ondervraagden zegt wel eens ‘collegaatje’, helaas heb ik niet kunnen achterhalen waarom iemand dat woord gebruikt. Zeg je het alleen bij kleine collega’s? ‘Ik heb een collegaatje die niet bij de printer kan.’ Maar dan nog… Ik ga er dan toch vanuit dat je ‘collegaatje’ slechts achter zijn of haar ruggetje om zegt. Hoe doet u dat eigenlijk? Praat er vanmiddag bij het borreltje en het kaasplankje over met uw collegaatjes.
Een ‘collegaatje’ is natuurlijk een jeugdige, niet zeer uit de kluiten gewassen vrouw. Wellicht iemands huisgenootje. Deze woorden mogen niet door mannen worden gebruikt. Vertel het dat zestal (3,2%)!
Of het verkleinwoord nu door mannen of door vrouwen wordt gebruikt, lijkt me van minder belang dan waaraan het refereert. De vraag naar het geslacht van de aangeduide lijkt zinvoller dan die naar dat van de spreker. Kinderen buiten beschouwing gelaten: wie „schoentjes” zegt, heeft het hoogstwaarschijnlijk over damesschoeisel. „Jurkje” komt waarschijnlijk vaker voor dan „pantalonnetje”, en voor mannen bestaat „jasje” natuurlijk wel, maar dan is het niet hypocoristisch; het duidt een colbert aan — een betekenisverschil dus.
Altijd gedacht, dat alleen vrouwen het over mijn “collegaatje” hebben. Mannen gebruiken, ook voor vrouwen, veelal deftiger termen. Bij de politie is iedereen een collega-diender.
– ‘Ik heb een collegaatje die niet bij de printer kan.’ –
Een opzettelijke fout? Een collegaatje die …. ? Het is: een collegaatje dat …
Doet me denken aan de officiële reclameborden: Lelystad bouwt aan haar toekomst. Ja een toekomst met taalfouten. “Lelystad” is als elke stad onzijdig. Het Lelystad van de vorige eeuw ..
En waarom er tegenwoordig geen “Jehovah’s” meer geschreven wordt? .
https://www.nu.nl/dit-wordt-het-nieuws/6026147/hoe-het-is-om-een-misbruikte-jehovas-getuige-te-interviewen.html
Leest u noot 1 maar even van dit Wikipedia-artikel: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jehova%27s_getuigen
Ik ken de smoesjes.
Als ik mezelf Pietje noem, dan is het wel zo fair dat anderen mij ook Pietje noemen en mijn spelling van “Pietje” respecteren.
Het Groene Boekje is dus ook niet alles.
Er is een heel goede reden om Jehova te schrijven en niet Jehovah. De -h wordt in het Hebreeuws aan het eind van een woord niet uitgesproken, maar dient om aan te geven dat er een lange a-klank staat. Het Hebreeuwse schrift had van oudsher geen aparte tekens voor klinkers, en moest dus noodgrepen met medeklinkers uithalen om toch aan te geven wat er bedoeld werd. Zoals een h gebruiken voor een lange a aan het eind van een woord, een y voor een i-klank, etc. Ons schrift heeft wél aparte tekens voor klinkers, en dus hoeven we dat trucje met de h niet over te nemen als we een Hebreeuws woord in ons alfabet weergeven: de a is al voldoende. Zie bijvoorbeeld ook woorden als tora, menora en kabbala: ook daar schrijft het Hebreeuws een -h aan het eind, die niet wordt uitgesproken. Oftewel: Jehova geeft in de Nederlandse spelling uitstekend de Hebreeuwse uitspraak weer.
Bedankt, Drapkicker.
(Sorry, ik kan het niet laten).
Nog niet eens zo lang geleden was menige meisjesnaam een ‘verkleinde’ jongensnaam: Janneke (of, in Drenthe, Jantje), Corrie, Joke (?), Klaasje, Renske, Tineke enz.