Aan de constructie Wij lopen te lopen moet ieder zichzelf respecterend online tijdschrift voor Nederlandse taal- en letterkunde op gezette tijden aandacht besteden. Neerlandistiek deed dat bijvoorbeeld hier, hier en hier. Nu het respectabele Journal of Linguistics ook online is, konden zij natuurlijk niet achterblijven. Onlangs publiceerde het dit artikel waarin een groep Antwerpse onderzoekers zich over de constructie buigt.
Waar wij het in Neerlandistiek vooral over het humoristische effect hebben gehad, trekken de Antwerpse onderzoekers het wat breder. Zij laten zien dat de constructie vooral een extravagant effect heeft. Het enigszins ongebruikelijke van de constructie kan gebruikt worden om de nadruk te leggen op het ongebruikelijke van de mededeling die er wordt gedaan: met deze constructie zeg je al snel iets meer dan de letterlijke inhoud. Het humoristische is daar een bijzonder geval van, maar je kunt de constructie bijvoorbeeld ook gebruiken om irritatie uit te drukken:
- Hij loopt steeds te mekkeren, Leonardo.
Al in de zeventiende-eeuw, als de constructie voor het eerst wordt aangetroffen, heeft hij dit effect:
- Ondertusschen stond ik zoo zeer te lagchen, dat hy gram wierd. [… dat hij kwaad werd0
Het aardige is dat de Antwerpenaren ook naar het Frans en het Engels gekeken hebben. In het Frans, laten ze zij zien, word être en train de ook vaak op zo’n ‘extravagante’ manier gebruikt:
- En ce moment, hein, à notre époque beaucoup les cadres les fils de bourgeois qui font les . . . hein c’ es tout le temps en train de voyager ces gens-là hein.
‘Op dat moment, hè, in onze tijd lopen veel managers, burgermanskinderen, heel de tijd te reizen, die lui, hè.
Zelfs in het Engels, waar de constructie to be walking zo gewoon is dat je sommige zaken niet anders kunt uitdrukken dan met die constructie, kan hij nog gebruikt worden om iets bijzonders uit te drukken:
- McDonalds, I’m lovin’ it.
Het is net alsof de ingewikkeldheid van de constructie in al die talen samen met de toch al bijzondere betekenis (je legt er zowel in de Nederlandse, Franse en Engelse versie de nadruk op dat iets aan het gebeuren is: de progressive wordt dat in het Engels wel genoemd), uitnodigt om zinnen met die constructie ook op een bijzondere manier te interpreteren.
Ik ben onlangs toegetreden tot de redactie van Journal of Linguistics.
DirkJan zegt
In de tekening boven het artikel herken ik Ilja Leonard Pfeiffer. Marc van Oostendorp de Ruud de Wild van de Neerlandistiek! 🙂
Marc van Oostendorp zegt
“Mijn werk als schilder zal voor velen van jullie veel minder bekend zijn dan mijn dagelijkse blogposts. Begrijpelijk natuurlijk, maar voor mij persoonlijk is mijn werk als schilder misschien wel belangrijker. Het houdt me in evenwicht.”