Uit Soms kijkt de aarde me aan, de nieuwe bundel van dichter-filosoof Jabik Veenbaas.

perspectief

de schilders weten het
alles is altijd anders
het is geen gezicht
maar een reservoir van licht
het is geen raam
maar een oorsprong van eeuwigheid
verroeste emmers zijn pareloesters
woonhuizen vissenbekken
dieren en naakte vrouwen daarentegen heilig
zij rusten ‘s avonds gemoedelijk
in de warme stal van je bloed
ook heeft de week elf dagen
en dat is geen feit
maar alleen als je kijkt

*

mindfulness

de wereldleraren
ze spreken tot ons
met dwingende stem

wees jezelf
leef in het heden

maar hoe ik ook mijn best doe
ik blijf afgeleid
steeds meander ik uit
nu eens raak ik verstrikt in de octopusarmen van
een onuitroeibaar vroeger
dan weer dobber ik de woeste zee op van
een oeverloze toekomst

het nu: een ster in het glas
die naar alle kanten voortbreekt
het ik: een pelgrimage naar vele steden
waar niemand ooit arriveert

laat anderen zoeken
naar de smetteloze kern
ik begin er niet meer aan
en verspreid mij in vrede

Jabik Veenbaas (1959)
uit: Soms kijkt de aarde me aan (2020)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.