Een dierengedicht van Els de Groen, uit haar pas verschenen (door Len Munnik geïllustreerde) dierengedichtenbundel Hebben mollen weet van zonsondergangen?

Zij die gaan sterven

Beseft het laatste dier nog wat voor dier hij was?
Zal hij te rechter tijd nog in het water kijken
en, enig in zijn soort, met niets te vergelijken
de laatste partner vinden onderin een plas?

Als hij haar dorstig aanraakt, spat het spiegelglas
zodat de ander plots een zelfportret zal blijken.
Hoe tragisch het zou zijn, het zou hem ook verrijken
je eigen kop te kennen komt immers van pas.

Voortaan zal hij bevroeden wat voor lief te zoeken:
vier poten, zachte wangen en een slanke nek.
Ja, vader zal hij worden, zij een prachtig moeke.

Helaas het zoeken eindigt in een hok met hek
in observatieruimten en notitieboeken.
Want hij is echt de laatste, er is geen comeback.

Els de Groen (1949)
uit: Hebben mollen weet van zonsondergangen? (2020)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.