Uit Sneeuw valt op het land van China, een bloemlezing uit het werk van Ai Qing (de vader van Ai Weiwei (die het voorwoord schreef)). Vertaling: Daan Bronkhorst.
Leven
Soms
strek ik mijn blote arm uit
en leg hem plat op de muur
waar tegen het wit van het pleisterwerk
mijn okergele huid
gezond afsteekt.
Grijsgroene rivieren stuwen zich door de aarde,
blauwe aderen stuwen zich door mijn armen,
mijn vijf vingers
zijn vijf takken frisrood van kleur
met daarin het wervelend bloed
van de man die het land bewerkt.
Ik weet:
dit is het leven,
laat het alles dragen,
de pijn van de liefde en de weemoed van het bestaan,
laat het zuchten
onder het wrede ploegjuk van de eeuw,
laat het jubelen, kreunen, lachen, huilen,
het zal zichzelf blijven opwekken
totdat het uitgeput ter aarde stort.
Dit is wat moet gebeuren
en dit is wat ik wil —
in deze dagen van verwachting
zal tegen het asgrauw van mijn ellende
dat wat opspringt in nieuw leven
frisrood afsteken.
(April 1937)
Ai Qing (1910-1996)
uit: Sneeuw valt op het land van China (2022)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Laat een reactie achter