Uit Laatste foto van de vrede, de debuutbundel van Jan-Paul Rosenberg.
Workshop Domotica
Ontvoerd door je zelfrijdende voiture
naar een oase waar je Papa Zon ontmoet, drie levens her
staar je met robotogen naar je zelfportret, een druppel herfst
valt tussen de afwezigen op een terras op internet.
Ergens uit het nu snijd je een dag
en bombardeert het abiotisch landschap tot een held
gehouwen uit organic waste, een e-peuk in de muil
en tatoeages van een vrouwelijk naakt
op plastic onderbuik, je hebt de dag verfilmd
en als een sample ingeblikt, beweegt je als een lach die nog een ogenblik
blijft drijven voor hij naar de stilte zinkt, in glazen ogen strooi je as
van afgekoelde sterren en een ziel waaraan een randje ego plakt.
Met elke levensvraag vervangen door een zoekopdracht
weergalmt het idioom van drones, het infrarood waarin jij droomt
je God te zien als de vermoeide ballerino die het oerlicht kloont
tot iets wat jou ontworpen heeft, bezielt, onttroont.
Jan-Paul Rosenberg (1966)
uit: Laatste foto van de vrede (2022)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Laat een reactie achter