Yn it Saterfriesisches Wörterbuch fan Marron Fort komt it tiidwurd jülje foar, mei de betsjutting “beim Laufen die Absätze schief setzen, so dass die Zehen nach außen stehen”. It lemma ferwiist troch nei twäärsfoutje, dat de omskriuwing “mit nach außen gerichteten Fußspitzen gehen” krigen hat. Dat beskriuwt sawat it loopke fan Charlie Chaplin.

Bouke Slofstra makke my op it lemma opmerksum. Hy frege him ôf oft jülje net in njonkenfoarm wêze koe fan joolje. Ik tink dat er gelyk hat. It lemma joolje hat as omskriuwing “o-beinig gehen, laufen; mit den Knien nach außen laufen”. Dat docht jinsels fansels tinken oan it Westerlauwersk Fryske eigenskipswurd tsjalskonkich as oantsjutting fan ien dy’t net doocht foar it bargefangen.

Neffens Kramer syn Formen-Wörterbuch des Saterfriesischen hat jool in útspraakfariant jöl. De lûden [œ] <ö> en [Y] <ü> lizze tige ticht byinoar. Miskien hat jölje him ta jülje ûntjûn, miskien ek hat ien fan ‘e beide wurdboekmakkers syn ynformant net helendal goed ferstien. Hoe dan ek mar: it hat eigenskip dat jülje/jölje byldspraak is dy’t de foarm fan ‘e minsklike skonken likenet by in tsjel.

Ien dy’t kromme skonken hat, sil grif ek gauris mei de iene rige teannen nei Berlyn wize as de oare de Londener kant út fljocht. Dat, op it stik fan ‘e betsjutting is it sa raar ek net dat it tiidwurd in justjes oare betsjutting krigen hat, of dat de wurdboekmakkers har ynformant net alheel goed begrepen ha, dat kin hjir ek wer it gefal wêze. De ferskillen yn lûding en betsjutting mei joolje binne yn alle gefallen sa lyts dat ik Bouke wol meistimme moat: jülje is grif in njonkenfoarm fan joolje.