•• Uit de bloemlezing Maar geen bestemming, met daarin dichters over de (eigen) oude dag.
Ode aan de oudste dag
O nooit meer jong te hoeven wezen,
heet met een koude wereld stoeiend,
bereid om ieder boek te lezen —
hoe zweterig, en hoe vermoeiend!
Nee ik geniet van de gerekte nachten,
het zacht verlagen van mijn idealen,
het zoet vertragen van al mijn gedachten
die hun conclusies nauwelijks meer halen,
zelfs niet mijn verbeelding van het einde
op de lange tocht van bed naar vloer
dromend van een soort verfijnde
vorm van uiteindelijk vervoer,
dat ik gereden op een soort van fiets
naar het zwartste van het grootste avontuur
van slaap ontwaak want ik verlies het stuur
en beland in het omhelzend niets.
Leo Vroman (1915-2014)
Abonnees van Laurens Jz Coster krijgen iedere werkdag een gedicht per e-mail
Maria van Daalen zegt
Dankjewel, Raymond. Dat “…de oudste dag” is misschien een knipoogje naar de christelijke uitdrukking ‘de jongste dag’ of het Laatste Oordeel…