Vandaag neemt Mathilde Jansen afscheid van de redactie van Neerlandistiek. Zij werkte tot gisteren een paar dagen in de week voor het Meertens Instituut, en mocht daarvan een aantal uur besteden aan deze site. Wie naar ons gemaild heeft, heeft haar vriendelijke en competente antwoorden gekregen. De afgelopen maanden, nadat ik me als hoofdredacteur tijdelijk had teruggetrokken, heeft zij bijna alle werk gedaan.

We zullen haar hier erg missen, want ze was sowieso een kalme kracht, een rustig draaiende carburateur in het machientje dat Neerlandistiek heet. Ze zorgde voor de redactievergaderingen, ze zette stukken klaar. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze gaandeweg zelf hoofdredacteur zou worden, maar dat gaat nu dus helaas niet gebeuren: ze gaat nog meer werken voor de collega’s van Kennislink, waar ze overigens vanaf het begin heeft geholpen om met name de taalwetenschap zichtbaar te maken.

Mathilde is een eilander – iemand die op het eerste gezicht alles goed lijkt te vinden, maar die er wel degelijk voor zorgt dat de zaken uiteindelijk gaan zoals zij dat wil: de juiste kant op. Ik leerde haar kennen toen ze nog in Leiden Nederlands studeerde. Ze was oorspronkelijk in Nijmegen begonnen, maar ze vond dat er daar te weinig aandacht was voor historische taalkunde – en ze wilde bij de grote Cor van Bree studeren. Ze kwam een stage doen op het Meertens Instituut, waar ik werkte. Er kwam daar een promotieplaats vrij, die ze mocht invullen met een onderwerp dat haar beviel – de taal van de Wadden. Mathilde komt zelf van Texel, maar ze koos uiteindelijk voor Ameland.

Ik heb haar loopbaan sindsdien gevolgd. Ze koos voor de wetenschapscommunicatie en kwam dus al vrij snel bij Kennislink terecht. Ze werd een van de belangrijkste Nederlandse journalisten waar het gaat over taalwetenschap. Het was een eer dat ze een aantal jaar geleden voor Neerlandistiek kwam werken. Ze bracht haar ruime ervaring met zich mee, en heeft het redactionele beleid wat geprofessionaliseerd. Waar ik als hoofdredacteur af en toe wat anarchistisch ben, en ook veel te lange, veel te beledigende of veel te onbegrijpelijke teksten toch nog interessant vind, maakte zij een handleiding over wat er wel of niet kon. Ik denk dat het tijdschrift daarvan, en van de spanning tussen onze twee opvattingen, geprofiteerd heeft.

Maar nu zullen we dat dus helaas moeten missen – althans, wij als tijdschrift. Kennislink zal er van opbloeien. En het Meertens Instituut heeft beloofd dat er gezocht wordt naar een opvolging. De komende maanden worden zolang die niet gevonden wordt nog wat ruwer – maar binnen een paar maanden hoop ik dat we een nieuwe formule voor de redactie zullen hebben kunnen komen.