Ik dacht dinsdag eerst dat het aan het Jeugdjournaal lag. Ik stoorde me er zelfs een beetje aan. Goed één keer, in de intro, spreken van het ‘belletje’ tussen Trump en Poetin, dat kan nog. Maar het telefoongesprek werd vervolgens door de verslaggever van diens herhaaldelijk zo aangeduid. Goed, hij had het ook een enkele keer over een ’telefoontje’, maar steeds kwam dat ‘belletje’ weer terug. En gisterenavond ging het er weer over – weer over dat ‘belletje’.
Was dat niet een beetje gek? Ging hier iemand niet op een wat al te wonderlijke manier door de knieën voor het jeugdige publiek? Ik denk niet dat ik het woord belletje zelf ooit actief heb gebruikt voor een belsessie (wel natuurlijk voor iets dat aan de arreslee hangt) maar voor mij is de betekenis iets informeels. Een belletje is voor mijn taalgevoel zoiets als een babbeltje. Er zijn geen tolken betrokken, er kunnen geen precieze afspraken over gemaakt worden en er kunnen ook geen kwesties van oorlog en vrede in besproken worden.
“Ik geef je een belletje!” dat zeg je jolig, en op Poetin en Trump zijn allerlei kwalificaties van toepassing, maar jolig hoort daar niet bij.
Hersenscan
Misschien heb ik daarin altijd alleen gestaan, maar dankzij de telefonische conversatie tussen de twee autocraten weet ik nu dat in ieder geval tegenwoordig mensen dat woord belletje ruimer gebruiken dan ik. Ook RTL Nieuws en WNL gebruikten het woord om de telefonade te benoemen.
Ιemand zei tegen mij: ‘ja, maar ze gebruiken sowieso allemaal verkleinwoordjes als het gaat over dit conversatietje, misschien omdat er zo weinigjes uitgekomen is.’ Maar ik had telefoontje hier toch niet zo gek gevonden, hoe lang het gesprek ook duurde.
Ik zal er aan moeten wennen: artsen die met een belletje de uitslag van de hersenscan doorgeven aan hun patiënten. Het sollicitatiebelletje. Een belletje vanaf de vlucht naar Mars: “Houston, we have a problem.”
In de eerstejaars psychologie leerde ik hoe belangrijk een belletje van Ivan Petrovitsj Pavlov is. (De meeste reflectoren hier weten wat ik bedoel) Pavlov had een hekel aan het communisme, autocratie, hij zou de achterpoten van een kikker er niet voor beschikbaar stellen. Het jeugdjournaal wél. Nederland glijdt langzaam af in een tjezandbak.
Haha! Stijlloos inderdaad.
Het is trouwens denk ik niet zozeer een knieval voor een ‘jeugdig publiek’ als wel voor de mediadwang om elk onderwerp luchtig te houden – zoals Trump politiek terugbrengt tot een reality-tvshow. De versoaping van de samenleving.
Ik voel een nieuw bestsellertje van Paulien Cornelisse aankomen.
Door het gebruik van het woord ‘belletje’ in plaats van een formelere term werd juist duidelijk wat dit was, niets meer dan een gezellig inhoudsloos gesprekje waarbij een kleuter door een vriendelijke heer aan de andere kant te woord is gestaan.