•• Uit Demarcaties, het debuut van Michael ter Maat.

De klok staat stil maar het onkruid woekert voort

De klaagzang stopt vanzelf
als je opstaat en het licht aandoet.

Je trekt een magnolia uit de tuin
maar de wortels blijven zitten.
Zo gaat dat met geliefden.

Je trekt de deur achter je dicht en neemt mee:
twee knuffelaapjes die ’s avonds waarachtiger leven dan jij
loze beloften en reële angsten
de hang naar anonimiteit
loftuitingen waar je wel en geen recht op hebt
het hoofd dat deze dingen denkt.

Sommige mensen zien hoop
als een tafel: verhoogde vloer
waar ze niet zonder kunnen.

Anderen verkleuren als boeken in een kast:
eerst langzaam, tot ze zomaar vaal
beter op de brandstapel.

Michael ter Maat (1996)
uit: Demarcaties (Passage, 2025)

---

Abonnees van Laurens Jz Coster krijgen iedere werkdag een gedicht in hun mailbox