De wind om het huis Waar heeft rondom het huis de wind het over? Achter geloken oogen gaat het huis teloor en wandel ik weer langs een oever van het verleden, en er is geruis van water en van riet, vooral van water. Een blij kind roept mijn naam - werd ik ooit oud? Ver van de kudde staat een schaap te blaten als vele jaren her, en ik werd oud. De wind gaat liggen en … [Lees meer...] overGedicht: A. Roland Holst – De wind om het huis

Drie dichters en drie vrouwen (III) Er poogde een ochtend aan te breken, wild, met oud licht. Bij het gordijn stond hij en hoorde haar moe smeken uit bed, en zag de vlekken wijn die hij 's nachts morste op zijn gedichten, en suste haar verwarde aanklacht met wat belofte en zelfbetichten; ruimde zijn tafel op, en dacht: Eén ding tenminste is niet onzeker: zonder … [Lees meer...] overGedicht: A. Roland Holst – Drie dichters en drie vrouwen

De tussenkomst Bij mijn tafel, toen de kamer donker werd, kwamen uit de voortijden twee gedaanten staan, en zij wezen op een kristal, roepende mij bij namen van wind en licht: de dood rees als een maan in mij. Maar ruisend kwam een derde en wees mij de rand wolken, die in het gouden westerraam lagen gedoofd: ik zag, en weedom om de puinen van de volken zonk in mijn … [Lees meer...] overGedicht: A. Roland Holst – De tussenkomst

Verraad van fabrieksgeheim Ik waande eerst uit werken van poëten, Dat je enkel werd door godd’lijk licht bestraald, Voordat je iets schiep. Maar ik wil ’t eerlijk weten: Je maakt het éérst af, wat het best betaalt. En zo’n sonnet? Och, kalm met passen, meten Schrijf je eerst de twee kwatrijnen. Dat bepaalt Al, wat geklonke’ aan den terzinen-keten Er verder aan het … [Lees meer...] overGedicht: J.K. Rensburg – Verraad van fabrieksgeheim

Een tekening Tevergeefs heb ik alles doorzocht naar een teekening die mij zeer lief was: waar kan in godsnaam zij zijn? en waarom lijkt alles zoo schoon wat verloren gegaan is voor immer? … [Lees meer...] overGedicht: Marie Cremers – Een tekening

Empédocle Empédocle was 'n ‘wijze’ en wilde zien waarbij het kwam, dat de Siciliaanse Etna lava spuwde en rook en vlam. - Hoe men mag, tot heden toe, de vorsers, die op elk gebied alles mordicus doorsnufflen ‘wijzen’ noemen, vat ik niet. - … [Lees meer...] overGedicht: Omer Karel de Laey – Empédocle

Iris en de Abessijnse neushoornvogel Zij geeft de grote neushoornvogel wat brood. Hij neemt het nijdig aan, als van zijn minste onderdaan, en slokt het in zijn blauwe krop. Zijn ogen, schijnbaar onbewogen, wenden laatdunkend door zijn kop. Dan kijkt hij, strak en onverveerd, door zijn gewaande gulden dreven; ontkent het traliewerk als feit. Zij wendt zich af, haast … [Lees meer...] overGedicht: Bertus Aafjes – Iris en de Abessijnse neushoornvogel

(Vandaag 99 jaar geleden ging Frederik van Eeden bij Dèr Mouw op bezoek.)   Het teerste, door schaamacht'ge scherts verzwegen, Het diepste, dat in half ontveinsde daad Zich buiten waagt, half bang dat 't zich verraadt, Half hopend, trots in enen en verlegen; 'T heiligste, dat langs laat begrepen wegen Mijn ziel opvoerde tot haar hoogste staat, Had ik aan … [Lees meer...] overGedicht: J.A. Dèr Mouw – Het teerste, door schaamacht’ge scherts verzwegen

• F. Splinter publiceerde rond 1950 enige gedichten in het tijdschrift Libertinage, waarvan ‘Het haaienei’ in een enkele bloemlezing terechtkwam. Het haaienei Een plastic buideltje, aan elke hoek een stekel, ligt te glimmen, stil, verward in wat losbandig wier. Een donker hart moest hierin groeien - tot een snelle vloek. Mijn vinger deukt het knakkend hulsel … [Lees meer...] overGedicht: F. Splinter – Het haaienei

Het meisje spreekt Toen ik voor het eerst die dingen hoorde Was ik dertien of veertien jaar. Zag op weg naar school de mensen op straat En dacht: die zijn naar bed geweest Met elkaar. Maar geen spoor van avontuur En geen spoor van licht In hun hele postuur, In hun hele gezicht. … [Lees meer...] overGedicht: Willem Wilmink – Het meisje spreekt

De sage van Ridder Robert van Heeswijk verhaalt hoe deze de berooide graaf Gallo wil vermoorden, omdat Roberts dochter Kunegonde verliefd op hem was en er met hem vandoor wilde gaan. Maar de hemel strafte Robert voor zijn harteloosheid en hij werd met paard en al verzwolgen door de grond. Kunegonde van Heesewick Als d’ herfst in Brabant hei en bosch verblauwt en ’t … [Lees meer...] overGedicht: Karel van den Oever – Kunegonde van Heesewick