Ik droomde en zag een vrouw die sprak en liep En als een wakende haar arbeid deed; Doch als men in den droom de dingen weet, Zoo wist ik vast en zeker, dat ze sliep. En ’k vroeg mij, of ik uit een slaap zoo diep En vreemd de vrouw moest wekken met een kreet? Of wachten tot een prins ze ontwaken deed, Die met een kus de slaapster wakker riep? … [Lees meer...] overGedicht: Jacqueline van der Waals – Ik droomde en zag een vrouw die sprak en liep

Met mijn nicht in den tuin Toen ik kwam met mijn nicht in den avondtuin, -- haar kleed was een zingende batikweelde -- zagen we samen hoe dol en lenig mijn zes jonge katjes speelden; zwart fluweel in het groenste gras. De maan hing rood in de boomen, zoo dicht of er een sprookje aan 't gebeuren was. Zij heeft haar witte tanden al prachtig bloot gelachen. De … [Lees meer...] overGedicht: Marnix Gijsen – Met mijn nicht in den tuin

Nieuw in de dbnl: werken van o.a. Van Bruggen, Campert, Buysse en Boutens. Avondwandeling Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tusschen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zóo zijn wij thuis. Wij zien de lamp In looveren warande... … [Lees meer...] overGedicht: P.C. Boutens – Avondwandeling

Aardappelen Wij zijn vrouwen, ons vruchtvlees openend op de wijze die de meester wil. Glad en langwerpig is Charlotte, tongvormig Rosa en eens bereid, heten we Anna of hertogin. Kleine meisjes als ze, onrijp geoogst, ons tot in de mond blijven omhullen met dunne huid, geborsteld en gespoeld: de zoete opening laten vullen met olie en kruidenboter. … [Lees meer...] overGedicht: Eddy van Vliet – Aardappelen

Twië bein (De veuroetgank ) Ik heb allang gezwege, ik heb 't noeëts gezag. Ik woel d'r neet um lège. maar ik had 't waal verwach. Nao jaore lang studere kwaam ik d'r nog neet oeët. Ik bleef maar prakkezere. wie kóm ik toch veuroeët? Mien linker bein en mien rechter bein. die laupe nów al jaore naevenein. Det ein geit op en det ander neer. En as ze dao mit vaerdig … [Lees meer...] overGedicht: Frans Boermans – Twië bein

Mien, waar is mijn feestneus Een overspannen bakker, een brave man uit Tiel Ging naar een psychiater met een splinter in z'n ziel Maar ziet, de psychiater, was ook niet al te fris Die riep ineens: "M'n hemel, nou weet ik wat ik mis M'n neus, m'n neus, Mien waar is m'n neus?" Mien waar is m'n feestneus, Mien waar is m'n neus? Waar is m'n feestneus gebleven? Ik mot 'm … [Lees meer...] overGedicht: Toon Hermans – Mien, waar is mijn feestneus

Gister 3 jaar geleden overleed Leo Vroman.   Een echtpaar In het Stedelijk zag ik Vroman en Tineke zijn vrouw. Ze snelden langs de Appels voort. Voor slaapwandelen ging het te gauw, voor zich verdiepen was het ongehoord. Hij had over zijn arm een jas of iets anders, zij liep voorop, hij riep weer dingen, misschien sterke strofen. Zij verdwenen als snel … [Lees meer...] overGedicht: Ed Leeflang — Een echtpaar

Poëzie J’écris ton nom - Paul Éluard Tussen de krommen, kreupelen en manken, tussen die meesmuilen, blind met één oog, tussen de jabroers en die altijd janken kras ik haar naam in bomen, boeken, banken, in kelderraamkozijnen en dakplanken, in de corsages en de al te ranke polsen en enkels van hen om wier slanke lichamen ik liefde voorgaf en loog. … [Lees meer...] overGedicht: Koos Schuur – Poëzie

Leefde Gaston Burssens nog, dan was hij vandaag 121 geworden.   Zelfportret De dood, zegt men, is een ontsporing, fantastisch, om er door bekoord te zijn. Ik weet het nu, de dood is een bekoring zoals men door een moord - of een halsstarrig woord - bekoord kan zijn. Maar eerst moet ik vertellen hoe eens een trein mij zozeer ongenadig heeft ontspoord dat … [Lees meer...] overGedicht: Gaston Burssens – Zelfportret

Ik kus uw lippen en uw oogen, Ik kus uw haren en uw mond, Ik kus mij moede en gezond; Kussende ben ik rondgetogen. Gij glimlacht en gij wilt gedoogen Dat ik uw hand kus en uw voet. Ik eet uw vleesch en drink uw bloed Ik kus uw lippen en uw oogen. … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode — Ik kus uw lippen en uw oogen

Herman Gorter Hij was van vuur. een golf, een vlam, een stroomend stuk natuur, blinkend als water in den zomerdag. nooit, sinds ik hem zag, zag ik nog een man wiens wezen zoo bezielend overkwam tot in zijn blik, zijn praten en zijn gang. een rechte beuk, ook toen zijn einde kwam. de bliksem sloeg en van de bergen dreunde het naar zee, … [Lees meer...] overGedicht: Hendrik Marsman – Herman Gorter

Gorter Gorters mensbeeld van werkers schrijdend langs het strand was van muurverf en wanbegrip, monumentaal en bedacht, maar je geneert je als je lacht of glimlacht. Wel trokken we in joppers en op klompen met kijkers uit, maar hopend op een Jan van Gent, een Brilduiker, een Alk. Marsman schreef ooit de overdreven, goedbedoelde frase: Hij was van vuur, een … [Lees meer...] overGedicht: Ed Leeflang – Gorter

De taal behoort aan de vogels ik ben te mens om te vliegen ik sta als een huis op de wereld gebouwd en dik uit aarde ik ben ongeveer degene die schuilgaat binnen de muren en uitvloeit achter de ramen van de blauwe achterkamer het geurt er naar mest en naar liefde er staat een plant in een kooi de taal behoort aan de vogels de mens schuilt weg in het woord … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Kouwenaar – De taal behoort aan de vogels

Agnes de Graaf was ooit veelbelovend, toen vergeten, nu vermist. (Nog een gedicht.) Het jaar van de grauwe gans de grauwe gans, zegt mijn zusje, is een bijzonder dier zo worden ze niet alleen hevig verliefd maar zijn ze ook ontzettend trouw wat toch nergens voor nodig is in het dierenrijk maar mocht de vrouwtjesgans al vroeg weduwe worden toont zij zich een … [Lees meer...] overGedicht: Agnes de Graaf – Het jaar van de grauwe gans

Van den overkant I. Morgen Ik lag in 't oeverriet aan de' overkant En tuurde naar haar raam in den buitensten paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zoodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan. II. Avond Het zwerk wordt wit en rood, het landschap groen … [Lees meer...] overGedicht: J.J. Slauerhoff – Van den overkant

Vedergewicht Het kind was, hoorde hij, weer druk vandaag en moest voor straf naar bed. Zijn vrouw kan, merkt hij, nog maar net de last aan van haar zwaar geluk. Er gaat vanavond een goed stuk, leest hij, dat moest maar aangezet. De stamppot kan dan in die tijd, voelt hij, doorzakken naar de buik. Het stuk is echter uitgesteld, verneemt hij; niet direkt … [Lees meer...] overGedicht: Hendrik van Teylingen – Vedergewicht

Roof Hoe blank is de receptioniste achter haar kristallijne ruit. Haar parelmoeren ogen mistig, lacht ze de glimlach van een bruid. Een lokroep die haar lippen tuit elk donker welkom dat ze lispelt. Haar adem floerst uitheems gekruid door het loket, innig en kwistig. Een doodverlegen employee, ze kent hem van zijn rood gezicht, bestraalt haar met een … [Lees meer...] overGedicht: Hendrik van Teylingen – Roof