gedicht

Kinderlijk snel kwetsbaar, vrijwillig alleen, hooghartig, ik het zand zeefde op juwelen en goudstof; ik wist wat de groene en bruine wieren voorzagen en ik wist dat ik de zee verstond. Met golven kon de zee de onrust vangen. Enkele vogels hoorden daarbij. De wolken ontvluchtten hun stemmen, scherp van eenzaamheid. … [Lees meer...] overGedicht: Hans Andreus • Het koude jaar van de jeugd

Wijnbevlekt - mag ik zo kinderen noemen, knapen van lust en parende maagden? Zondig en onschuldig, flonkerde het leven. Het was dromerig, somber en sterk. Dacht ik hieraan, een knaap gevangen, minachtend metend het woord der weldenkenden? Leefde ik, temidden van een jeugd als vee, zo, de slotenmakers der komende jaren? … [Lees meer...] overGedicht: Hans Andreus • Vroeger

Het bezoek Ik liep mij te verlopen. Geminacht door de straten kwam ik tot voor jouw deur. De deur ging toe en open; - de trap, de tred, jouw kamer nu liggen wit en roze twee hemden naast elkander. Ik huiver onomwonden omdat ik nu verander tegen dit korenblonde. Bertus Aafjes (1914-1993) uit: Het gevecht met de muze … [Lees meer...] overGedicht: Bertus Aafjes • Het bezoek

Manieren van lopen Wanneer het lakmoespapiertje in sterrenstof wordt gedoopt en altijd uitloopt in violet en hopelijk ootmoedig blauw, maar dat het er pas op aankomt met groen, geel, oranje of zelfs rood bij voorspellend vruchtbaar vooruit leven dan zijn de dagen en nachten ontkiemd. Als je van boven naar ergens beneden verdwaalt kun je niet zoals je moeder je … [Lees meer...] overGedicht: Sasja Janssen • Manieren van lopen

Afgelopen zaterdag werd Remco Campert 89. Te hard geschreeuwd? Nu Roland Holst oud geworden is en vierregelrijmen wisselt met Vestdijk, weggelopen demonen tracht terug te roepen, en men Voeten een belangrijk dichter vindt, wordt het tijd dat wij iets laten horen, een stem dwars door puinstof heen, die glipt door de spijlen van het bedskelet, die nooit de baard in … [Lees meer...] overGedicht: Remco Campert – Te hard geschreeuwd?

Desertie Er is geen leger of hij deserteert. Hij tekent de contouren van een onneembare stad en oordeelt: dat was dat. Er is een route door het duin die hij verzuimt te fietsen, bevangen door geklapte jaloezie. Hem wacht een stille hartstocht op die langs de halmen wuift. Een afgelegen meisje spreidt een kleed en rekt zich uit Zij weet zich opgelicht door een … [Lees meer...] overGedicht: Mieke van Zonneveld – Desertie

Het zonnespel Zacht daalde een zondagsrust, ik lei mij dromend In ’t geurig bloemgoud, dat de wei bemint, En voor mij rees, het groene veld omzomend, Een berg van beuken, wuivend op de wind. Ik zag hun toppen, beurtlings licht en donker, In vlammen opgaand en weer uitgeblust, Zich tot dit spel van schaduw en geflonker Alle gewillig lenen, onbewust. Doch ik, de … [Lees meer...] overGedicht: Aart van der Leeuw – Het zonnespel

Op gewiekte visschen in Amerika Men ziet, daar 't daglicht, hoog gerezen in zyn vlucht, De kringen* brant en blaakt, neervallen uit de lucht Oprechte* visschen, die, de gulzigheit ontvlogen Van roofziek zeegedrogt, en, zwakjes van vermogen Hun bloode wieken, als een toevlugt in den nood Die hun aan 't leven dreigt, gebruikende, in den schoot Van 't pynhout* vlug ter … [Lees meer...] overGedicht: Heiman Dullaert – Op gewiekte visschen in Amerika

Dag En over 't wak van pek, dat schijnt te schragen Het hol gewelf, waar langs een doodendans Van fakkelglansen spookt, voel ik mij dragen Door wagglend hout... 't licht dooft - 't is duister thans... Nu drijft de kiel, waar een albasten trans Zóo rijst, als zinkt het diep der waterlagen, - En uit de verte lokt een maanlichtglans, Een troost van medelij voor wie … [Lees meer...] overGedicht: Jacques Perk – Dag