De taal van Party

Een reden waarom ik het tijdschrift Party moeilijk lezen kan, is dat de redactie iedere persoonsnaam consequent vet én schuin drukt:

Ferry heeft zich (…) al laten ontvallen dat hij hoopt met Nuno iets blijvends op de bouwen voor de toekomst. Aan zijn buitenlandse avontuur met Nuno hoeft Ferry niet veel woorden vuil te maken.
(Menno Smit. ‘Ferry Doedens heeft het goed voor elkaar. Liefdesvakantie’, in: Party no. 34, 12 augustus 20012)

Ik kan zulke schuingedrukte namen alleen met nadruk lezen, maar dat botst in zinnen zoals deze.

De tweede keer dat ik Nuno lees, denk ik: maar die gozer met wie hij iets blijvends wilde opbouwen heette toch ook Nuno? Wel toevallig dat zijn buitenlandse scharrel ook zo heet. En bij de tweede keer Ferry denk ik mutatis mutandis hetzelfde. (Vergelijkbare bladen zetten de naam vet en in hoofdletters, dat vind ik op de een of andere manier al iets beter te doen.)

Rupert Murdoch (81)

Misschien komt het door dit probleem dat ik heb met de stijl van het blad dat een andere eigenaardigheid me tot nu toe niet was opgevallen: dat van vrijwel iedereen die genoemd wordt – en er worden ook in dit nummer weer tientallen mensen genoemd – de leeftijd wordt vermeld. Ferry en Nuno zijn 27, de ’52-jarige tekstschrijver/producer’ Emile Hartkamp is gebrouilleerd met ‘de 38-jarige’ zanger Frans Bauer (‘zonder ruzie’, meldt de auteur er ook nog bij, zonder uit te leggen hoe dit mogelijk is), prinses Máxima is ‘de 41-jarige vrouw van prins Willem-Alexander (45)’, van wie de ‘dochters Amalia (8), Alexia (7) en Ariane (5) besmet [lijken] met het sportvirus’, enzovoort.

Behalve de naam wordt geen enkel attribuut zo consequent van iedereen genoemd als de leeftijd. Af en toe komt iemands geboorte- of woonplaats ter sprake, of zijn of haar seksuele geaardheid, maar geen van die zaken krijgt zo’n bijna obsessieve aandacht als de leeftijd. (In Vrij Nederland van deze week worden van precies twee mensen de leeftijd genoemd: Rupert Murdoch (81) en Eveline Crone (36); de laatste, een Leidse hoogleraar, komt aan het woord in een serie over tijd, dus daar heeft die leeftijd een zekere functie. Er staat overigens ook een fotoserie in met Indonesië-veteranen van wie steeds het geboortejaar wordt vermeld. Maar verder wordt, ook in tamelijk persoonlijke interviews, over de leeftijd gezwegen.)

Ibiza

Wat verklaart deze obsessie voor leeftijd? Dat wordt volgens mij duidelijk uit het artikel over Wendy van Dijk (41, haar man Erland Galjaard is 45, haar kinderen zijn geboren op 10 februari 2003 en 19 februari 2010). Dit artikel draait helemaal op de observatie dat Wendy op geen enkele foto die een fotograaf deze zomer van haar op Ibiza maakte – zo te zien zonder haar toestemming of medeweten – ooit lacht. De auteur van het artikel verzucht (in een passage die tegelijk bewijst dat Party niet terugschrikt voor een lange zin):

Op haar 41ste is Wendy, net als ieder mens, op het punt gekomen dat ze terugkijkt op alle jaren die achter haar liggen. De welbekende midlife crisis doet soms dan ook zijn intrede in een mensenleven. Ook tv-sterren die zich alles kunnen veroorloven waar anderen alleen van dromen, ontkomen niet aan het psychologische fenomeen waardoor je het ineens allemaal niet meer ziet zitten, de emoties je de baas worden en je zelfs compleet uit het veld kunnen doen slaan zodat je voor even jezelf niet meer bent.

(an., ‘Wendy heeft alles wat ze ooit wenste, maar lachen doet ze niet. Midlife crisis?’, Party 34, 12 augustus 2012)

Natuurlijk gaat het bij dit soort artikelen om wat wij allen delen met ‘tv-sterren’. Nu delen we ook het feit dat we allemaal ergens geboren zijn, maar het voordeel van leeftijden is: die liggen keurig op een rechte lijn en maken dus vergelijking van onze eigen situatie met die van Wendy van Dijk mogelijk. Je bent zelf nog lang niet toe aan je midlife-crisis, je zit er middenin, of je bent er al voorbij. Hoe anders ons leven ook verder is van dat van Wendy, een ding hebben we met haar gemeen (hopelijk): een 42ste levensjaar.

Zo werkt het in ieder geval voor mij. Iedere keer als ik een leeftijd lees, vergelijk ik die even met de mijne: nou, toen ik zo oud was; nou, als ik zo oud zal zijn. Ik vermoed dat ik niet de enige lezer van Party ben die dat doet. Dat is nu precies de aantrekkingskracht ervan.