Anna Bijns is vooral bekend als de dichteres van lange lappen tekst. Haar tirades tegen Luther en het huwelijk hebben heel kunstige rijmschema’s en ritmische patronen, maar lijken op het eerste gezicht vooral een opeenstapeling van woedende kreten.

Gelijc Christus / sijn discipulen uut sandt (Mar xvi)
So sendt ooc de sine / de helsche viant
Die hem wel stoutelic / derven vermeten 
 Scriftuere uut te leggen / na haer verstant 
 Discoort verweckende / over alle dlant 
 Als scorfte scapen / vander kercken gespleten 
 Ongeleerde buffels / die niet en weten 
 Griecxsche poeten (Mat vii)
 Uutgeloopen muncken / verkeerde van sinnen 
 Wacht u wilt Cristus woort niet vergeten 
 Tsijn valsche propheten 
 Al scijnent scapen / tsijn wolven van binnen 
 Aen haer vruchten sult ghise kennen (Mat xxv)
 Als bocken / niet als scapen / salmense tellen 
 Weer Lutherianen / oft Lutherinnen 
 Tsijn eertsce duvels die de menscen quellen 

De (aan het eind van elk couplet terugkerende) stokregel geeft de centrale stelling van het gedicht: de lutheranen zijn aardse duivels. Ieder van die coupletten geeft daar een argument bij. In dit geval betreft dit dat zij beter vermeden kunnen worden; dat argument wordt impliciet gelaten, maar wel op zijn beurt door vijf deelargumenten ondersteund:

• Ze zijn uitgezonden net zoals Christus zijn leerlingen uitzond
• Ze leggen de bijbel verkeerd uit
• Ze zorgen voor tweedracht
• Christus zegt dat mensen als zij valse profeten zijn
• Ze zullen volgens Christus bij het laatste oordeel tot de bokken horen.

Over de vraag of al deze argumenten geldig zijn kun je natuurlijk discussiëren – nogal wat argumenten baseren zich hier bijvoorbeeld op de autoriteit van Christus, die alleen nooit iets expliciet over Luther gezegd heeft.

Interessant is dat dus ook de verwijzingen naar de bijbel in de kantlijn – waarvan je zou kunnen denken dat die hooguit een toelichting zijn, mogelijk door een drukker toegevoegd – in ieder geval soms een rol spelen in de argumentatiestructuur. Ze vormen zelfs in zekere zin het ultieme argument: het staat in de bijbel, dus het is waar.

Dat hoeft niet te betekenen dat die marginalia dus wel door Bijns zijn toegevoegd, al heeft Keßler daar wel aanwijzingen voor gevonden. Ze laat namelijk zien dat ook de volgorde waarin de gedichten werden afgedrukt een retorisch doel hadden, en die volgorde werd waarschijnlijk niet altijd door de dichteres bepaald.