Van Dale heeft met de serie Mijn eerste Van Dale nobele doelen: ‘voorleeswoordenboekjes’ maken voor kinderen vanaf een jaar of drie, die hen vertrouwd maken met taal, lezen en woordenboeken.

Ouder en kind praten met elkaar en min of meer spelenderwijs breiden de kinderen hun woordenschat uit. In het deeltje dat de Neder-L-redactie kreeg toegestuurd (Aan het werk, als e-boek) komen bijvoorbeeld de woorden verkopen, bibliotheek en behangen aan de orde.  Maar tijdens het lezen dringt zich de vraag op: waarom zijn dit versjes? En nu daarvoor gekozen is, hadden die versjes niet met wat meer taalplezier geschreven kunnen worden? Kan hen niet een wat betere, eh, smaak worden aangeleerd?

Volgens mij valt er wel het een en ander te verbeteren. Het ritme is soms zo krom dat je er als voorlezer bijna wel over moet struikelen. Dat laat zich het best illustreren aan de hand van een voorbeeld:

Zich vervelen
Twee zeemeerminnen zaten zich
verschrikkelijk te vervelen.
Ze konden niet bedenken
wat ze samen zouden spelen.
De ene wilde tikkertje,
maar de andere zeemeermin
die antwoordde: Tikkertje,
daar heb ik geen zin in.

De gedichten in de bundel zijn over het algemeen bijna jambisch, maar vaak net niet helemaal. Bovendien zijn de regellengten ongelijk. In de eerste regels is het nog wel te doen, al stoort het mij een beetje dat zich en vervelen door een enjambement gescheiden worden.