Dat van-voor-naar-achter uitspreken is een voorkeur, die natuurlijk wel doorkruist kan worden. Een andere voorkeur is te eindigen op een zo 'hard' mogelijke medeklinker: liever een t dan een m. Pim pam pot zou dus het beste zijn, ik weet niet waarom dat niet gekozen is.
Ja, het zou interessant zijn om dat eens te onderzoeken voor een groter corpus dan 2,5 regel Vondel, maar dat moet ook niet zo moeilijk te doen zijn!
'Lolita' is inderdaad een tegenvoorbeeld, in ieder geval voor zover je van voor-naar-achter ziet als een esthetische claim in plaats van alleen maar een claim over wat *natuurlijk* gevonden wordt.
Spelen hier niet mogelijk ook de woordlengte en de complexe beginklank br- van 'brood' een rol? Bij de lengte telt ook het onbeklemtoonde 'en' mee en je krijgt een beter ritme wanneer daar een kort woordje voor staat.
Uitdrukkingen zoals 'van de hak op de tak' laten een voorkeur zien voor als eerste een medeklinker met een meer open mond. De br- van boor vraagt om de meest gesloten mond.
Steven Pinker heeft er ooit onderzoek naar gedaan en ik meen dat hij en anderen ook uitkomen op een optelsom van factoren.
Dat het voegwoord 'en' van belang is, valt aan te tonen aan de hand van naamduo's van de vorm 'Hans en Grietje' (1 lettergr.+ 2 lettergr.). In veruit de meeste gevallen komt de eenlettergrepige naam als eerste, om zo een evenwichtig ritme van twee trocheeën te krijgen. Heckler & Koch is een uitzondering, te verklaren door de achterklinker en begin-k van Koch en mogelijk omdat Heckler een hogere militaire rang had dan Koch.
Hoe zit het dan met Pim Pam Pet?
Die heb ik ook altijd een vreemde eend in de bijt gevonden.
Dat van-voor-naar-achter uitspreken is een voorkeur, die natuurlijk wel doorkruist kan worden. Een andere voorkeur is te eindigen op een zo 'hard' mogelijke medeklinker: liever een t dan een m. Pim pam pot zou dus het beste zijn, ik weet niet waarom dat niet gekozen is.
Hoe zit dat met poëzie? Vinden we zinnen met de 'juiste' volgorde van klanken ook welluidender en daarom poëtischer?
Lo-lee-ta: the tip of the tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth. Lo. Lee. Ta.
Het hemelsche gerecht heeft zich ten lange lesten
Erbarremt over my, en mijn benaeuwde vesten,
En arme burgery.
– hier werkt 't min of meer
Ja, het zou interessant zijn om dat eens te onderzoeken voor een groter corpus dan 2,5 regel Vondel, maar dat moet ook niet zo moeilijk te doen zijn!
'Lolita' is inderdaad een tegenvoorbeeld, in ieder geval voor zover je van voor-naar-achter ziet als een esthetische claim in plaats van alleen maar een claim over wat *natuurlijk* gevonden wordt.
Spelen hier niet mogelijk ook de woordlengte en de complexe beginklank br- van 'brood' een rol? Bij de lengte telt ook het onbeklemtoonde 'en' mee en je krijgt een beter ritme wanneer daar een kort woordje voor staat.
Uitdrukkingen zoals 'van de hak op de tak' laten een voorkeur zien voor als eerste een medeklinker met een meer open mond. De br- van boor vraagt om de meest gesloten mond.
Steven Pinker heeft er ooit onderzoek naar gedaan en ik meen dat hij en anderen ook uitkomen op een optelsom van factoren.
Dat het voegwoord 'en' van belang is, valt aan te tonen aan de hand van naamduo's van de vorm 'Hans en Grietje' (1 lettergr.+ 2 lettergr.). In veruit de meeste gevallen komt de eenlettergrepige naam als eerste, om zo een evenwichtig ritme van twee trocheeën te krijgen. Heckler & Koch is een uitzondering, te verklaren door de achterklinker en begin-k van Koch en mogelijk omdat Heckler een hogere militaire rang had dan Koch.
Excuses voor de tikfout: De br- van boor -> De br- van brood
Blijkbaar zeggen Vlamingen eerder 'piefpoefpaf' en Nederlanders eerder 'piefpafpoef'. (Zie ook http://anw.inl.nl/article/pief%20paf%20poef.)