Helena van Constantinopel, hoofdstuk 13

   
Doen de heeren dit totten hertoghe gheseyt hadden, ginck hy tot Helena metten lesten brief, dien hy haer al heel uyt las met weenende ooghen ende seyde: “Ick wilde dat ick niet gebooren en ware, so en soude ick dit felle werck niet volbrenghen dat my de co[n]inck bevolen heeft.”
     Doen seyde Helena: “Ist so mijns mans wille, ick wil gheerne sterven, maer my deert mijn twee kinderkens, dat sy sterven moeten, die noyt yemant en misdeden! Och, mocht ick mijn heere spreken voor mijne doot, ick soude te liever sterven, maer lacen, neen ick …”
     “Vrouwe,” seyde de hertoghe, “ick moet mijn heere een lidtteecken van u thoonen als hy komt, dat hy niet en segghe dat ick eene andere ghedoot hebbe.”
     Doen seyde Helena: “Neemt hier mijn hant mette ringhen die hy my gaf uyt grooter liefden, doe hy my troude, dat hy n[a] ghedencke der grooter felheyt die hy my nu bewesen heeft.”
     Doe riep hy een van sijn knechten, dien hy Helenen hant of dede slaen.
     Maer de gemeynte van Londen dit vernemende, wilden den hertoghe doot slaen, want sy Helena beminden door haer deught. Als de hertoghe dit sagh, leyde hyse weder op ende dachte dat hyse des anderen daeghs bernen soude voor den daghe, sonder yemandts weten.
 
Aldus is Helena al den nacht ghebleven by den hertoghe met haer twee kinderkens. Ende daer wert grooten rouwe bedreven van alle de ghene die daer waren, sonderlinghe van Maria van Clocestre, des hertoghen nichte, die meynde uytsinnich te worden ende seyde: Waert datmen haer vrouwe doode, sy soude haer oock ’t leven nemen. Ende viel op haer knien voor den hertoghe ende seyde: “Oom, doet my verbernen ende laet mijn vrouwe de coninginne leven!”
     Doe seyde hy: “Dat en mach niet zijn …”
     Doen seyde sy: “Oom, ghy sult twee kinderen doen maecken van laken ende van ander dingen. Die sal ick met my dragen als ghy my doet dooden, mits dewelcke ick mijn vrouwe met haer kinderkens verlossen sal. Het is beter dat ick alleen sterve dan onser vier. Dus oom, kiest hier van het beste!”
     Ende Helena viel in onmacht voor Maria van Clocestre, ende Maria riep met luder stemmen totten hertoghe: “Oom, leyt mijn vrouwe daerse vry zijn vander doot ende doodt my, want ick voor haer sterven wil!”
     “Nichte,” seyde de hertoghe, “nae dat ghy voor haer sterven wilt, soo sal ick doen uwen raet.”
     Ende liet haren erm af slaen, die hy sette in sijn slaepkamer by hem, ende hy bont Helenen hant aen een vanden kinderkens ende leydese aen het water ende settense in een bootken met drie brooden ende wat wijns ende lietse drijven. Ende doe werdt sijn nichte verbrant voor den daghe, soo dat niemant en wiste anders dan dattet Helena was.
   
Nu is Helena int bootken geseten ende is soo lange ghevaren datse in Brittangien quam aen een groot bosch, daer sy te lande ginck met haer twee kinderkens uyt den scheepe, ’t welck aenden derden dach weder keerde voor Londen op de selve plaetse daer Helena int scheepken ginck. Doen Helena te lande ghekomen was, begost sy deerlijck te klagen met weenende oogen ende seyde: “D’alder getrouste maget, des hertoghen van Clocestre nichte, heeft my vander doot verlost, ende is selve voor my ghestorven, ’t welck my wel deeren magh, want ick nu doch sterven moet vanden beesten, al heeftse my verlost vanden menschen. Al mach ick den doot ontkomen, wie sal mijn kleyne kinderkens voesteren? Wie sal my mijnen nootdruft winnen? Want ick maer een hant en hebbe om my selven te regeren …”
     Ende na desen viel Helena in slape.
   
Ende doe quam daer een wolf ende een leeuwe, ende namen de kinderen en droeghense in het bosch, daer sy lange vochten om de kinderen, want elck wildese beyde hebben. Ende dit sagh een heremijt die int bosch woonde, ende liep totten beesten ende wilde hun de kinderen nemen. Doe liep den wolf wegh ende liet het een kint liggen, maer de leeu droegh het ander kint in sijn hol. Doe nam de heremijt het een kint ende is doen gegaen daer de leeuwe woonde, daer hy wachte tot dat de leeu uytginck om sijn bejach. Ende als de leeu verre van sijn hol was, soo is de heremijt in des leeuwen hol ghegaen, daer hy het kint noch vont, ende droecht oock met hem in sijn kluyse by het ander, ende hiet het een Lion ende hiet het ander Erm, om dattet eenen erm had aen hem ghebonden. Aldus heeft de heremijt Felix dese kinderkens ghevoet sestien jaren lanck.