Ineens had Sophie er helemaal geen belangstelling voor om zichzelf nog middels een door de afdeling P&O; aangeboden cursus te leren kennen. Het leek haar veel gezelliger om met haar medecursist Sam – de vrouwelijke – door te praten over de belangrijke zaken van het leven, zoals de aanstaande midterm review.

Wat fijn zou het zijn, fantaseerde ze, om tijdens de komende kerstdagen nu eens niet alleen thuis te zitten, gebogen over de tienduizenden tweets die er indertijd verzameld waren over het Koningslied, maar in plaats daarvan gezellig samen met Sam (de vrouwelijke) een Excel-sheet te bestuderen, of te discussiëren over institutionele governance. Af en toe een stukje eten van de universitaire kerstkrans – als ze kerstmis samen zouden vieren hadden ze ook twee van die kerstkransen! – en dan eens te bedenken hoe het allemaal veel democratischer zou kunnen.

Ah, hoe mooi zou het kunnen zijn!
Terwijl buiten de wind om het huis joeg, zouden zij samen binnen het recente voorstel bespreken om studenten voortaan collegegeld te laten betalen per gegeven college. “Dat heeft toch wel veel voordelen,” zou Sam (de vrouwelijke) zeggen, “het biedt de student als consument maximale vrijheid zijn of haar studie zelf in te delen.”

“Ja,” zou Sophie zeggen, terwijl ze haar gesprekspartner warm aankeek. “Het is toch eigenlijk te gek dat studenten door het huidige systeem niet zelf mogen bedenken hoe lang ze over hun studie doen. Nu die rottige studiefinanciering is afgeschaft, kunnen we daar weer naartoe werken.”

En terwijl ze de open haard – Sam (de vrouwelijke) had vast een open haard – nog wat oprakelden, zou het gesprek vanzelf overgaan op de Wetenschapsagenda. Al die vragen zouden ze één voor één bespreken op hun relevantie voor de maatschappij. Ja, Sophie had al weliswaar meerdere keren in verschillende gremia vergaderd over hoe er strategisch gereageerd kon worden op deze nieuwe uitdaging, maar Sam (de vrouwelijke) had er vast dingen over te zeggen die niemand ooit nog had gezegd. “Het is natuurlijk wetenschappelijk gezien allemaal onzin,” bijvoorbeeld, “maar de stas wil het nu eenmaal graag.”

Want Sam (de vrouwelijke) noemde Sander Dekker natuurlijk de stas, net als iedereen die in the know was.

En daarna zouden ze samen een tijdje zwijgen, en dan grootse plannen maken voor de toekomst. Sophie zou natuurlijk ooit een keer zelf…

“Sophie?” Pas nu merkte ze dat Sam (de vrouwelijke) naar hoor voorovergebogen zat. “Heb je zin om morgen bij mij te komen kerstdineren?”