Heathcliff, orbitofrontaal
Bordeaux voor de sofa?
Bordeaux entre les reins.
Tu es la vague,
ik ben het eiland, nakend.
Ondoorzichtige formules
koppelen
de bewustwording aan het onbenul,
bitterzoete micro-electroden
diep in het
orbitofrontale,
the one plausible thing for us to do
zodat
de juiste mechanismen
worden geprikt, de correcte
op wraak beluste
neuronen van de atletische Roma.
Schaken wij te vlug?
Als Goethe in Angkor,
als het theater van de wreedheid
in Praag.
Het slanke halsje verlangt
naar de klamme, bloedwarme handen
van gelegenheidsdaders.
Vol inspiratie ineens
door vieze muziek.
Zou het? Het zal.
Een uitroepteken blijft steken
in haar schorre keel, vast en zeker
door jarenlange oefening
het kokhalzen verleerd.
De huig nodigt minstens uit
tot een speekseltrucje,
met de vlezen nijptang,
de spontaan geslepen
bezwete schaar,
die adem afknipt,
opknipt
in almaar fijnere
hemelsblauwe luchtbelletjes.
Why did you despise me?
Why did you betray your own heart,
Cathy?
Het beeld in een lounge, publiek
of privé, iets uit de jaren
van de vrije liefde?
She lives on a moor in the north.
She lives alone.
Springs open like a blade there,
een glazen probeersel, het wereldse.
Een stoplicht met een vuilniszak
over zijn kop.
Twijfel groeit met kennis
in de zwakke, naar vergiffenis
snakkende neuronen van de
pezige Roma.
Onze Rat (bis)
weet hier wel raad mee.
In Faust geschoold
lijdt hij niet aan braakneigingen.
Hoeveel meisjes zag hij niet
voorbijdrijven,
met zaaddodende ogen,
op de getijen van het riool?
In Boedapest als in Beijing,
beneden alle peil,
onder de zolen van droge,
vrije, laaglandse voeten, precies daar
waar Doelwit (bis) zich thuis voelt,
volledig op zijn gemak,
alleszins ongedwongen
naar buiten.
Zal het? Het zou.
I have not one word of comfort.
You deserve this.
You have killed yourself.
‘s Nachts zeggen wij de dingen gedag
die we ‘s ochtends groeten.
Of andersom?
Oh mon amour,
comme la vague irrésolue,
een plotse spierspanning,
wat het ook is, heden en in deze
sleepversnelling.
Wat voor vlees was het, Emily,
dat we nodig hadden?
Een altijd veranderlijke, minieme
maar meetbare spijsvertering.
Wij komen te snel.
Oogleden dichtgeslagen of de blik
op oneindig, melkwit afscheidsel
repetitief verschoten.
Het spul waarvan
de hele plot doortrokken is.
Rancune als brandstof,
gedachtevoedsel
wordt ijskoud opgediend,
een nietig, gifgroen erwtje
dat steeds aan onze vork ontsnapt.
Arnoud van Adrichem (1978) en Jan Lauwereyns (1969)
uit: Het riool (2016)
Laat een reactie achter