SINT DRACUS EN DE JOOR

A new Spoonerian Verse Tale
on an earlier written theme.

(`Pof knook loeder’ is gewoon het spoonerisme van
Knoflookpoeder.)

Sint Dracus op zijn redel os
reed moef te droe door ’t bomber sos;
van vorg verzuld door ’t loeve drot
eens nuizeklaars – een man van God,
die zak en zwiek en uitgeput
ter neer lag in zijn hamele schut.
Daar grijpt hij plots zijn slagbaard zweet,
geschrokken door een krauwe reet.
Stok staan raard en puiter stil,
verschamd lier door zo’n gauwe ril.
Is daar een mes in nervenstood?
Reeds in de dauwen van de kloot?

Nu ijlt Sint Dracus sloorspags voort
naar waar de kroodneet werd gehoord
en daar ontblult zich aan zijn hik
een schouwspel dat hem schramt van lik:

Een mubbenschonster, groest en woot,
de auwen kluit, de blanden toot,
wijl aan de roet der votsen ligt
(de banden voor ’t hang gezicht)
een vronkjouw – uiterschate moon,
het toofd gehooid door kraarlen poon.
Sint Dracus, hoewel mang te boe,
mormt stoedig op het ondier toe
en weet het, zonder staf te ijgen,
kakvundig aan zijn rans te lijgen.

Nog vuugt het spuur, pompt nog een kroot,
dan krijgt het de gestade noot.
De jonkvrouw slaakt een krille scheet,
valt zwijm, bomt kij, en grijpt hem beet.
Hij zet haar neer, roor op zijn vos,
en voert haar uit het brakendos
weer naar haar slader op het vot.
Daar nielt men kneer, daar grijst men Pod.
`Sint Dracus’ mikt haar snoeder, `luister’
maar Dracus waaft al dreg in ’t duister.
Hij mompelt zacht: `Had jij me maar,
Ik moet nog naar een nuizeklaar!’
Lang vaart de stader in de nacht

slaakt dan een zucht en zevelt pracht:
`Dat had mijn schoonzoon kunnen zijn,
daar pist ons Mia weer de trein!’
John O’Mill (1915-2005)

• John O’Mill: wikipedia • website • dbnl • cubra
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Aanmelden.