Een cadavre exquis is een gedicht dat door meerdere dichters is geschreven, zonder dat zij op de hoogte zijn van de delen die door de anderen worden geschreven. Het onderstaande verscheen in het surrealistische tijdschrift De schone zakdoek, waarin vaker cadavres exquis werden gepubliceerd. De dichters van deze twee gedichten waren Theo van Baaren, Chr. J. van Geel, Louis Th. Lehmann, Eric Terduyn en Gertrude Pape. Op de site nog een gedicht van hun gezamenlijke hand.

Beterschap

Gelijk de eenzame die op een vlot zat
(de kachel werd gevuld en brandt nog steeds),
Was haar japon ter linkerzijde sleets
Want zij gleed telkens uit over die rotmat.

O neen, ik wil niet langer dit komplotbad!
Vooral bij daglicht had zij iets ontkleeds
En schreef gedichten in de trant van Beets
En minde hem, omdat hij wat van Ot had.

Men kan zich deze moeite ook nog geven.
De vraag bleef aarzelend op haar lippen zweven.
De wilde dieren brullen in hun kooi.

Doch onverhoeds vielen in ‘t riet de zeilen,
Men heeft vrij zicht en proviand voor mijlen.
Met zijn bescherming is het leven mooi.

T.v.B., C.v.G., L.Th. L., E. T., G. P.
uit: De schone zakdoek (1941-1944)

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Aanmelden.