Nu draag ik ijlte in bei mijne ogen.
Mijn rust is van Uw rust bewogen
die onrust om mijn rusten is.
Mijn eigen zelf werd ik tot logen
en tot verheugenis.

Zend mij nu uit; ‘k moet mij tot broeders richten.
Ik kan niet zwijgen van uw vergezichten
al kan ‘k niet zeggen wat ik zag;
maar, sprekend, zal ik onrust stichten
en heimwee naar uw verre dag
in donkere ogen laten lichten …

Dirk Vansina (1894-1976)
uit: Geprevelde strophen (1938)

• Dirk Vansina: wikipedia • dbnl • schrijversgewijs
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.