Uit Parachute, de nieuwe bundel van Floor Buschenhenke.

Vies, kapot en lelijk gebed

Zie mijn dijen, kuilig als een crossbaan,
harig en onrein, dan die aderen, die rollen
als vette wormen langs mijn kuiten.
Het is dat ik al bloedstolsels verlies
anders had ik mezelf moeten geselen.
Aanschouw die opgezwollen pens,
het is toch godgeklaagd?
Vanaf nu zal ik nog minder eten.

Kijk, buiten is het niet veel beter.
Het asfalt is gebarsten.
Ze doen voor deze wijk geen moeite meer.
De fietswrakken in de stalling
heb ik namen gegeven:
die grijze is Manke Nelis
die halve skelter is Bep –
vies, kapot en lelijk, allemaal.

Dit is een beschaafd land.
Er is vast een logische verklaring voor mijn blik.
Op zoek naar een beter perspectief stuit ik op
de roodgloeiende bolling van het schedeldak.
Waar ik ook kijk, mijn uitzicht is vervuild.

Floor Buschenhenke (1978)
uit: Parachute (2018)

———————————–

• Floor Buschenhenke: website • atlas • ipoetry • woordheks • voorproefje (pdf)
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.