Bot

Ik heb het koud. Jij doet er alles aan
om mij weer warm te maken. Je masseert
mijn voeten. Veel te zacht, want je bezeert
toch niet mijn harde bot, van vlees ontdaan:

beenderen voelen niet. Ik zie het aan,
je goedbedoelend strelen. Is ’t verkeerd
als ik vertel: ik heb allang geleerd
dat niemand helpt, dat kou scherp blijft bestaan?

Ik zeg het niet. Je kunt het zelf ontdekken.
Misschien is er dan iemand zoals jij,
die liefdevol probeert je los te trekken

uit dit – dit ijs, uit dat wat ik niet zei.
Je zegt het zelf: ‘De wereld is vol gekken.’
Wat maakt jouw pijn dan uit? Of die van mij?

Petra Kottman (1956)

———————————–

• Petra Kottman: neerlandistiek • dbnl • terras
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.