Thuis op het kerkhof

Tussen de zerken, lezend het verleden
Van deze kleine stad, waaruit ik kwam,
Waarheen ik telkens wederkeer, vernam
Ik achter mij stil naderende schreden.

Verwonderd zag ik om. Even beneden
Het kruis in ‘t midden draagt een vrouw een vlam.
Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam,
Stond of ‘t gereed was, op mij toe te treden.

Geen levend mens was daar, maar het geluid,
Dat mij bedroog, scheen deze vrouw te wekken
En in mijn angst bracht zij de woorden uit:

‘Sla geen geloof aan klanken, die u trekken,
De waarheid is een vuur, geen ijdel woord;
Wie waarheid spreekt, die draagt een schroeiwond voort.’

Anton van Duinkerken (1903-1968)
uit: Tobias met de engel (1946)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.