Vandaag een IJslandse dichter, Ragnar Helgi Ólafsson, uit het recent verschenen Scandinaviënummer van Terras. Vertaling: Roald van Elswijk.
Vensters en spiegels
Rond het middaguur, bedekt door duisternis, praten we over
het verschil tussen spiegels en vensters. Ik wilde (lees: ‘had al
besloten’) dat het kunstwerk een venster op een andere wereld
zou worden maar jij zei nee, een kunstwerk — net als andere
mensen — is een spiegel. En dat is voldoende. Maar dan zie
je hetzelfde als wat je daarvoor al zag, zeg ik. Hoe kunnen
wij dan als mens beter worden? Hoe gaat er iets veranderen?
Nu, doordat een spiegel telkens weer je ogen uit je oogkassen
plukt, ze omdraait en je met zekerheid alles laat zien wat je
daarvoor ook al om je heen zag, met één toevoeging: jijzelf,
in de wereld, je blik niet op die wereld gericht.
••
Zij/Hij
Hij werkt bij de kwaliteitscontrole van een spiegelfabriek.
Zij ook. Maar niet in dezelfde fabriek. Zij en hij gebruiken
exact dezelfde methode bij hun werk. Minutieus onderzoeken
ze hoogstpersoonlijk iedere spiegel door zichzelf in de ogen
te kijken, zonder enige gezichtsuitdrukking of angst, vier
minuten lang. Vier minuten is langer dan je denkt. En vindt
zij/hij één enkele fout, een scheurtje of barst in de spiegel
(hoe klein ook), dan stuurt zij/hij de spiegel zonder iets te
zeggen naar de stortplaats. Zij/hij maakt geen uitzondering.
Ragnar Helgi Ólafsson (1971)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
