Uit Het is warm in de hivemind, de debuutbundel van Maxime Garcia Diaz.
slijm winter water
(Lichaamssappen, Vol. 1)
dit is grenspolitiek ♡
ik verschijn in de openbare ruimte
en het woord verlaat mijn mond als een rookwolkje
ik hul mezelf in nevelgewaden: ziekte, dood, etc.
biopower is available in cream, pill, and vaporizer form
het tehuis voor orphaned references:
ooit hadden we moeders & source texts nu
zijn we wild groeiend wintervlees
onze vacht verfijnd, licht licht
& etherisch, easy 2 ignore
de openbare ruimte krast haar nagels in mijn vel
spidercorpses in de vensterbank,
wit gebleekt door maanden zon
een anti-bestaan. in de bergen
neukte ik alleen met mollige meisjes
die krijsten als apen bij het klaarkomen
de openbare ruimte krast haar nagels
in mijn vel snijdt het vet van mijn lijf
het vet van mijn bovenbenen
het vet van mijn bovenarmen
het vet van mijn buik
het vet van mijn billen
het vet van mijn wangen
ik wil de neutrale tussenruimte, dit is een kramp-
achtig vergeten. dit is een wang. dit is een vlezig
lichaamsdeel dat uitdijt, uitpuilt en opbolt het
uitdijen, uitpuilen en opbollen in de verte zie ik het
shimmeren
de witte tempels op de bergtoppen
softer softer flesh & envelope, cloak
mythe van baarmoederslijmvlies,
het weefsel van een gehemelte & the dark
redpink meat of the inside ♡ of a cheek
grenspolitiek, krampachtig vergeten
een lichaam leert uit te stoten
een lichaam leert grenspolitiek
een lichaam gaat op examenreis naar albufeira
met zeven vriendinnetjes en kotst haar ingewanden
eruit op het strand, haar blauwe glitternagels in het zand
gekruld als klauwen. met een binnenste glad & wit & leeg
& blauwogig als een iphone
sadcore transformatie:
ik ritste het mollige open,
zodat mijn ingewanden eindelijk
konden ademen of zodat
iedereen kon zien hoe
een wild dier me had
aangevallen.
easy to grow crooked & confess
to crookedness ♡
slijm, winter, water
hersenen, koud en vochtig
een heterogeen ziektebeeld
ik verschijn in de openbare ruimte
dit is grenspolitiek. dat is een wang,
dit is een kramp.
Maxime Garcia Diaz (1993)
Het is warm in de hivemind (2021)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Gisteravond beluisterde ik het radioprogramma ‘Met het oog op morgen’. Daarin gaf Maxime een interview omdat zij de C. Buddingh’-prijs heeft gewonnen.
(Ik geef nog geen oordeel over haar poëzie.)
Twee dingen vielen mij daarbij op. Ten eerste wist zij niet wie Cees Buddingh’ was. Ten tweede kon ik bijna niets van haar afgeraffelde voordracht van een gedicht (met veel Engels!) verstaan. Slechts één woord verstond ik: ruggengraat. Een gedicht is toch ook om te declameren, om emotie op te roepen door klank en ritmiek?
Ik vroeg mij af: hoe rijk is de culturele bagage van Maxime?