De stijl van Flair

Marc van Oostendorp (45) werkt in het onderwijs en is getrouwd met Roberta.

‘Maar waarom heb je nou weer een stapel vrouwenbladen gekocht’, zei Roberta, terwijl ze wees op de Libelle, Margriet en Flair, die ik op onze Ikea-bank had gelegd.

“Ik weet het niet,” gaf ik toe. “Ik vind dat je alles moet lezen. Ik ben geïnteresseerd in tijdschriften, in hoe daarin geschreven wordt. Daar kun je volgens mij altijd wat van leren. Ze doen daar natuurlijk hun best hun lezers te bereiken. Hoe doen ze dat?” Ik blies over mijn espresso.

“En, wat heb je ontdekt?” Ze klonk vrolijk en schudde haar haar los.

“Nou, bijvoorbeeld dat er eigenlijk geen onpersoonlijke stukken in die bladen staan,” zei ik. “Er is altijd wel iemand aan het woord, en je weet altijd wie dat is. Het is vrijwel nooit een neutrale stem. Zeker 80 procent van de tekst van Margriet en Libelle bestaat uit columns waarin mensen over hun eigen belevenissen vertellen of uit interviews waarin datzelfde gebeurt. Zowel in die columns als in de interviews voert de verteller dan ook nog anderen in de directe rede op.”

“Fascinerend!”, zei mijn vrouw geboeid.

“Flair heeft die formule het verst doorgevoerd. Zowel in Margriet als in Libelle van deze week staat in ieder geval éėn artikel over een wetenschappelijk onderzoek, waar de schrijfster het niet over zichzelf heeft, maar verslag doet van dat onderzoek, en niet ingaat op de persoonlijkheid van de onderzoekers.”

“Zozo, wil je nog een espresso?”

“Maar in Flair is daar geen sprake van. Er staat éėn lang stuk in, over ‘het nut van grenzen stellen aan je kind’. In de intro van dat stuk wordt de auteur voorgesteld als “journaliste/moeder”. En de eerste zin luidt: ‘Mijn jeugd bestond vooral uit buitenspelen.” Ook verder is het ik en mij wat de klok slaat. Ze spreekt wel met een deskundige, maar ook dat gebeurt in de ik-vorm. Geen seconde wordt uit het oog gelaten dat hier een journaliste/moeder aan het woord is.”

Roberta kwam terug uit de keuken met twee espresso’s.

“De enige stukjes die onpersoonlijk zijn, althans, alleen over je gaan en niet over ik, zijn de recepten en de klus- en reistips. Weet je wat het raarste is?”

“Nou, vertel op?” Roberta’s ogen schoten vuur, zo geboeid was ze. Toen checkte ze haar telefoon om te zien of er nog sms’jes waren gekomen.

“Het interview met Ali B, de Papa met Flair 2013. Dat is een relatief lang gesprek dat kennelijk een lange introductie behoeft. Ook die intro is persoonlijk. Het artikel begint met de stem van de interviewster:

“”Froukje: ‘Ali B staat al heel lang op mijn lijstje om eens te mogen spreken voor Flair. ik ken hem oppervlakkig, we groeten elkaar in het voorbijgaan,” enzovoort. Zelfs van de gemoedsgesteldheid van de interviewster worden we op de hoogte gebracht!” Ik nam nog een zelfgebakken stroopwafel.

Roberta had haar tweede espresso nu ook op en keek me nadenkend aan. “Maar wat moet ik nu met die informatie?” vroeg ze. “Of jij?”

“Ik neem aan dat het een formule is,” zei ik. “Dat die bladen dat bewust zo doen. Ik wil dat voortaan ook proberen. Het moet een stijl zijn die vooral jonge vrouwen kan bereiken. Dat wil ik nu ook weleens.”