Het landschap om mij, in mij
ademt aandachtig.
Zonder haast verteert het zichzelf. Dit
zijn de wortels van de wind
die blootliggen: mijn
ruggemergszenuwen. Hier slijt
mijn hart, ontstaat zand, woelt soms
licht onder mijn nagels.
Een andere ruimte dan deze
aanvaard ik niet; zingen
doe ik zelden.
Hans Faverey (1933-1990)
- Hans Faverey: wikipedia • dbnl • wat gedichten • Hans Faverey en de liefde • video‘s
- Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Laat een reactie achter