De gedichten in de debuutbundel Hier raken we mij kwijt van Bert van Raemdonck zijn gemakkelijk uit het hoofd te leren. Ze hebben een eigen toon en een dwingend ritme.
‘De vrije verzen’ vind ik een goed voorbeeld. In dit gedicht zet Van Raemdonck impliciet de hoge verwachtingen die er honderd jaar geleden bestonden over het vrije vers als het begin van een nieuwe, vrijere mens, af tegen wat er nu van geworden is: mensen die zich bijzonder voelen omdat ze gin drinken ‘die geurt naar kamperfoelie’ of die in het weekeinde op een terras commentaar geven op de keuzes van andere mensen.
Je kunt het op allerlei manieren lezen, maar ik lees het vooral als een satirisch gedicht, een satire op de moderne tijd.
Een knap detail: nadat het gedicht – in lijn met wat men ooit vond van het vrije vers – de bedreiging van het rijm en het nazisme van het ritme bezingt, wordt het zelf metrisch en eindigt het met een, onnadrukkelijk, rijm.
Laat een reactie achter