Iemand kan haar onderzoek weer oppakken, in ons managementfeuilleton De verleden tijd van lijken

– “Ladies and gentlemen”, zei de rector van de technische universiteit, Howard Ringbaum. “I am very pleased to have you all here on our campus.”

(De alwetende focalisator moet dit verslag even onderbreken om te melden dat de hele vergadering in het Engels verliep, maar dat hij deze verder in vertaling weergeeft. Dat doet misschien afbreuk aan de waarheidsgetrouwheid van dit feuilleton, maar hij vindt het vermoeiend om voortdurend tussen de twee landstalen te schakelen. Hij hoopt dat u hem deze kleine ingreep vergeeft.)

“Dank u, collega,” zei Wouter. “Wij zijn ook bijzonder blij hier te mogen zijn. Er waren tijden dat men op de algemene universiteiten een beetje neerkeek op de technici. Dat was immers geen echte wetenschap, maar alleen maar toepassing. Wij noemden u zelfs in onbewaakte ogenblikken bike makers! Inmiddels weten we wel beter. De TU’s zijn de toekomst van de academie in Nederland. We zijn bijzonder vereerd dat wij daaraan mogen bijdragen.”

Joop, de specialist in Middelnederlandse voegwoorden, niesde. “Ik wilde even vragen”, zei hij, “of het inderdaad verplicht is om hier met computers te werken. Ik doe natuurlijk wel aan e-mail, maar verder vind ik het ondingen.”

“Een echte intellectueel!” riep Ringbaum verheugd uit. “Dat hebben we hier nu op de campus lang gemist.” Hij begon uitvoerig te vertellen over zijn langjarige bewondering voor Mary McCarthy. “Briljant”, zei hij. “The Groves of Academe! Ik heb dat wel vijftien keer gelezen! Ik raad het altijd aan al mijn PhD’s aan, maar ze luisteren nooit. Te druk met de rat race van het onderzoek.”

“Ik vind het wel fijn”, grinnikte Sophie. “Dat ik nu weer wat tijd heb voor mijn onderzoek. Kan ik eindelijk mijn proefschrift weer eens oppakken.” Ze had haar studie naar de geschiedenis van het koningslied lang laten liggen omdat er voortdurend managementtaken op haar afkwamen.

Op de technische universiteit zouden er helemaal geen managementtaken zijn. Haar zenuwen daarover grinnikte ze weg.

“Mooi”, zei Ringbaum verheugd terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. “Dat is dan afgesproken. Jullie moeten alleen wel begrijpen dat wij op deze universiteit strikt politiek neutraal zijn. We bemoeien ons niet met discussies. Ik heb gezien dat sommigen van u”, hij keek Marie strak aan, “de laatste tijd nogal actief zijn geweest met protesten tegen het beleid om het geld naar ons over te hevelen. Dat soort geluiden horen we liever niet, en werknemers tekenen bij ons dan ook een tevredenheidscontract.”

“Mooi”, zei Wouter verheugd terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. “Dat is dan afgesproken.”