Op het weblog Lucebert op tafel doen docenten van het Werkmancollege in Groningen verslag van de restauratiewerkzaamheden van het schilderij Vrede is eten met muziek van Lucebert. Neder-L publiceert in de komende tijd enkele gastcolumns van onze Groningse collega's. Door Mechtelien van Barneveld Ja, daar zat hij, bij ons op zolder, 13 september 1985. Lucebert … [Lees meer...] overLucebert op zolder
Lucebert
een kleine mooie ritselende revolutie / a small lovely rustling revolution
Speciaal middagprogramma rond de vertaling van Luceberts werk tijdens Onbederf’lijk Vers 2013. Met medewerking van: Rozalie Hirs, Jaap van der Bent, Alex Rutten en Anja de Feijter.In de loop van de zomer is het eerste deel verschenen van de vertaling in het Engels van de poëzie van Lucebert door Diane Butterman. Het Nederlands Letterenfonds bracht het contact tussen de … [Lees meer...] overeen kleine mooie ritselende revolutie / a small lovely rustling revolution
Laatste gedicht (4)
Nogmaalsgrassère, het laatste gedicht in Van de maltentige losbol: grassère dwars door mistroostige mistblijft hij van herfst naar lente ons vervoerendeze lachende alchemistmet zijn picturale partiturenVan de roerloze woelgeesthad Lucebert afgeslotenmet het beeld van een wereld ‘zonder morgenrood zonder jaargetijden zonder taal’ – een wereld die uit niets meer bestond … [Lees meer...] overLaatste gedicht (4)
Laatste gedicht (3)
Bij de late Lucebert, heb ik ooit beweerd, ging de poëzie minder ‘zingen’. Het was al te zien aan de manier waarop hij zijn versregels noteerde. Niet zelden gebeurde dat in grote, homogene tekstblokken waarin de verdeling van de versregels tamelijk willekeurig leek te zijn. Wie het gedicht alleen maar zou horen, zou – vooral in de langere gedichten - de presentatie op de pagina … [Lees meer...] overLaatste gedicht (3)
Laatste gedicht (2)
alleen bij het ernstig en radeloos rondwaren in dit lege land zonder reddingkust men plots – doodgoed – zijn eigen kwade honden zo – uit zelfrespekt – houdt men zijn mondDe laatste strofe van een goed woord vindt steeds een goede plaats, het laatste gedicht in De moerasruiter uit het paradijs. Zelden zullen vijf strofen een titel zo hebben tegengesproken. ‘Zwarte ironie’ is … [Lees meer...] overLaatste gedicht (2)
Laatste gedicht (1)
grassèredwars door mistroostige mistblijft hij van herfst naar lente ons vervoerendeze lachende alchemistmet zijn picturale partiturenLucebert, Van de maltentige losbol, Amsterdam 1994Het laatste gedicht in Van de maltentige losbol, de bundel die een paar maanden na Luceberts dood verscheen in een fraaie, tweedelige cassette. Eén deel bevatte de eigenlijke bundel: in een groot … [Lees meer...] overLaatste gedicht (1)
Lucebert in het Latijn
Het leek me gisteren ineens hoog tijd om Lucebert eens in het Latijn te vertalen. Volgens Piet Gerbrandy kende hij weliswaar geen Latijn, maar zijn naam is toch niet voor niets voor de helft (luce) voor de helft Romaans! Arnon Grunberg betoogde vorige week dat we meer gedichten uit ons hoofd moeten leren – om te beginnen Aan Rika van Piet Paaltjens.Nu is er ook een andere … [Lees meer...] overLucebert in het Latijn
Erfzonde
De grote bedenker is de Heilige Augustinus naar wie vele scholen zijn genoemd. Augustinus begint zijn Confessiones met zijn verblijf op aarde als baby. Wat doet een baby? Schreien, zoals mijn vertaling uit 1948 het noemt. ‘En wanneer men dan mijn zin niet deed, dan maakte ik me boos op de volwassenen die niet deden wat ik wilde en wreekte me op hen door te schreien.’ Ik heb … [Lees meer...] overErfzonde