De laatste week voor de zomervakantie gebeurde er van alles. Van diploma-uitreiking tot revisievergaderingen, inhaal ‘Pecha Kucha’ en afscheid van mijn mentorklas. Ook studeerde ik tussendoor nog even af.
Herkansingen
Het waren vijf enerveerde dagen, deze eerste week van juli. Op maandag kwam Amani langs, havo 5 leerling die in het derde tijdvak alles op alles zet om de school met een diploma te verlaten. We namen de antwoorden door die ze in de eerste examenpoging gegeven had en bespraken de strategie die ze deze keer zou inzetten: wél eerst de hele tekst lezen en dan pas vraag voor vraag op zoek naar een goed antwoord. Die 4,3 was niet representatief voor haar leesvaardigheid die ik de afgelopen twee jaren had gezien in de klas. Het kan echt beter.
Daarna herkansingen van herkansingen nakijken. Leerlingen krijgen in de nasleep van corona een herkansingspoging extra aangeboden, voor mij als docent levert dat weer een ronde nakijkwerk op. Gelukkig vaak met betere resultaten, ook omdat deze leerlingen met wat extra aandacht hun eerdere werk verbeterden. Een uiteenzetting schrijven over een taalkundig onderwerp lukte nu vaak wel.
Op dinsdag rapportvergaderingen, allemaal online, ik kon thuisblijven. In mijn mentorklas van 26 havo 4 leerlingen gaan er maar 12 over naar de vijfde. De rest blijft zitten of vervolgt de schoolloopbaan toch op een MBO. Mijn klas is geen uitzondering helaas, in alle havo 4 klassen is dit ongeveer het beeld bij ons op school. Je zou het bijna vergeten, maar we hebben geen optimaal schooljaar achter de rug.
Eindassessment
En dan dinsdag om 19.00 uur de afsluiting van mijn studie: het eindassessment van mijn studie Nederlands aan de Hogeschool Utrecht. Het gesprek werd via Teams gevoerd, ik had alle benodigde materialen weken van tevoren aangeleverd en was al bijna weer vergeten wat ik allemaal in mijn portfolio had gezet. Natuurlijk niet het promotiefilmpje dat twee van mijn ex-leerlingen hadden gemaakt getiteld: ‘Een kijkje in de lessen van mevrouw Vermeulen’. Ella en Noor hadden mij een paar weken gevolgd en stelden een compilatie van lesfragmenten samen. Maar hoe had ik mijn ‘visie op het schoolvak Nederlands’ ook alweer verwoord? Ik keek het allemaal nog even door voordat de assessoren in beeld verschenen. Het gesprek verliep prettig, heel wat fijner dan het geschiktheidsonderzoek van twee jaar geleden. Daar had ik constant het gevoel overhoord te worden over stof die ik helemaal niet had geleerd. Ik was op dreef, af en toe zelfs tevreden over de formulering van mijn antwoorden: ‘wil je dat nog even herhalen, je viel even weg,’ was dan wel een frustrerende reactie. Eén vraag bleef mij wel bij: heb je het idee dat de leerlingen verantwoordelijk zijn voor hun eigen ontwikkeling? We hebben veel geprobeerd, in de online lessen nieuwe werkvormen ingezet en ook in de fysieke lessen pogingen gedaan om leerlingen in beweging te krijgen. Soms lukte dat, vaak niet. Komend schooljaar zal dat een speerpunt zijn voor mij, maar ook in onze sectie. Hoe motiveren we de leerlingen? Het was dit laatste halfjaar voelbaar dat leerlingen enigszins lamgeslagen weer in de schoolbanken plaatsnamen. Het sociale aspect van hun leven had stilgelegen, daar moest eerst schot in komen. Schoolresultaten leverden vooral stress op, want ze moesten natuurlijk wel over. Voor velen was het na de aanvankelijke teleurstelling toch ook een verademing dat ze nog een jaartje langer over het examen mochten doen.
Als bevoegde eerstegrader sprak ik op woensdag een aantal geslaagden toe. De laatste schoolweek was nog lang niet voorbij. Er hing een feestelijke sfeer in de versierde school, veel jongens in pak en meisje in mooie jurken, een hele lichting leerlingen gaat een nieuwe levensfase tegemoet. Een enkeling zat ergens in de school in opperste concentratie nog een herkansing te maken. Ik duim voor Amani.
Mentorsucces en mentorfalen
Op donderdag waren de revisievergaderingen. Ik pleitte voor overgang van Klaas, een van mijn mentorleerlingen die voor de tweede keer havo 4 deed en met een zware onvoldoende voor informatica niet over was gestemd. Hij had niets van zijn persoonlijke situatie willen delen: ouders in scheiding, vader ernstig ziek, en had daardoor ook geen ondersteuning vanuit school gekregen. Op mijn advies had hij toch een brief geschreven om zijn situatie uit te leggen en werd hij in de revisievergadering besproken. Zijn vader vloog mij spontaan om de hals toen hij hoorde dat Klaas toch over mag naar havo 5.
Mooie momenten, het gevoel dat je er als mentor en docent toe doet. Op vrijdag kwam Nila haar ‘Pecha Kucha’ inhalen. Nadat ze keurig in 3 minuten had verteld over de invloed van de verengelsing op jongerentaal, hadden we het over het afgelopen jaar. Ze woonde noodgedwongen op veel tijdelijke adressen en kan nu gelukkig bij haar oudere broer terecht. Ze wil graag psychologie studeren, het is heel knap dat ze ondanks alles toch overgaat naar havo 5. Even later kwam Inja binnenlopen. Voor haar mooie overgangsrapport kreeg ze als verrassing van haar ouders het theorie-examen voor het rijbewijs cadeau! Het gaat steeds beter met haar faalangst, maar om nu de vakantie in te gaan met een examenmoment in augustus in het vooruitzicht? We zagen de humor er wel van in.
Voordat ik afscheid nam van mijn mentorklas met het uitdelen van de rapporten en voor iedere leerling een persoonlijk kaartje, keek ik nog even naar mijn mail. Tot mijn verbazing was daar een bericht van een van mijn mentorleerlingen waar ik in mijn ogen een goede band mee had. Die was met een mavodiploma binnengekomen in havo 4, en had het op onze school naar diens zin. Helaas kwam deze leerling wat laat tot de ontdekking dat er maar drie periodes in het jaar zitten en kon die alle stof niet meer inhalen. Zittenblijven leek een juiste beslissing. Op diens kaartje had ik geschreven dat ik het zo mooi vond dat die zichzelf kon zijn. Met diens neopunk uiterlijk en nieuwe genderneutrale naam had die veel nieuwe vrienden gemaakt op school. Helaas verweet die mij in diens mail ‘een vrij apathische en ongeïnteresseerde houding’ en meldde die dat die ‘mij dringend verzocht diens volgend jaar een andere mentor aan te wijzen’. Dat voelde als een steek in mijn rug. Even later kwamen bijna alle mentorleerlingen afscheid nemen, ook degenen die volgend jaar naar het MBO gaan. Na afloop vroeg ik de leerling nog even te blijven. Die zei dat die het mailtje van diens ouders moest schrijven, en bedankte mij nog voor het leuke jaar. Die begreep ook dat diens tekst voor mij uit de lucht kwam vallen en verontschuldigde zich. Ik heb die maar een fijne vakantie gewenst en hoop inderdaad dat de leerling volgend schooljaar een andere mentor heeft.
Ik kan niet alles goed doen en al helemaal niet voor iedereen. Volgend schooljaar ga ik nog beter proberen om alle leerlingen te motiveren, maar verantwoordelijk voor je eigen ontwikkeling ben je uiteindelijk zelf.
Laat een reactie achter