De openingszin van deze week komt uit Dagen van glas (2023) van Eva Meijer. Het is een uitwerking van diens eerder verschenen novelle Haar vertrouwde gedaante (2021). Het boek vormt een collage van drie gezinsleden, moeder, vader en dochter, die zich alle drie niet echt thuis voelen. Hoewel de moeder de special van een filosofisch tijdschrift over de filosofie van aandacht van Simone Weil weggooit, is dit wat de drie personages met elkaar verbindt: ze hebben aandacht voor de wereld om hen heen om de afstand die ze voelen tot de wereld te overbruggen. De moeder verliest zich in een geest in de spiegel, de vader verliest zich in brieven van twee schrijvende vrouwen en de dochter fotografeert sporen in de sneeuw, probeert het tijdelijke vast te leggen.
Het boek is filosofisch van aard en de namen van verschillende filosofen komen dan ook voorbij. Toch wordt dit boek geen filosofieboek door de prachtige stijl die bij elk van de drie personages op unieke wijze is uitgewerkt.
Laat een reactie achter